USTAWA
z dnia 24 kwietnia 1997 r.
o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt
rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej.*
ze zmianami ustawy z dnia 25 lipca 2001 r.
o zawodzie lekarza weterynarii i izbach
lekarsko-weterynaryjnych, ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu
zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej oraz ustawy o
organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich.
(Dz.U.01.129.1438)
(tekst jednolity)
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1. Ustawa określa zasady
zwalczania chorób zakaźnych zwierząt, badania zwierząt rzeźnych i mięsa,
wymagania weterynaryjne dotyczące produkcji towarów i obrotu nimi oraz
organizację, zasady i tryb działania Inspekcji Weterynaryjnej.
Art. 2. Użyte w
ustawie określenia oznaczają:
1) zwierzęta
- zwierzęta gospodarskie, zwierzęta domowe i udomowione, ryby, skorupiaki i
mięczaki, zwierzęta laboratoryjne, zwierzęta łowne i inne wolno żyjące,
zwierzęta znajdujące się w parkach zwierzęcych, w ogrodach zoologicznych,
cyrkach, w obrocie oraz zwierzęta dzikie utrzymywane przez człowieka,
1a) zwierzęta
dzikie utrzymywane przez człowieka - ssaki lądowe lub ptaki, które nie są
uważane za udomowione, lecz które są utrzymywane jak zwierzęta gospodarskie, z wyłączeniem dzikich ssaków żyjących na terytorium zamkniętym w warunkach
zbliżonych do życia na wolności, które nie są uważane za zwierzęta dzikie
utrzymywane przez człowieka,
2) zwierzęta rzeźne - bydło, świnie, owce, kozy, zwierzęta jednokopytne, drób, króliki i nutrie, jelenie i daniele utrzymywane w warunkach fermowych oraz zwierzęta dzikie utrzymywane przez człowieka,
3) choroby zakaźne - wywołane przez
chorobotwórcze czynniki biologiczne choroby zwierząt, które ze względu na
charakter, sposób powstawania i szerzenia się stanowią zagrożenie dla zdrowia zwierząt lub ludzi,
4) zwierzę
chore - zwierzę, u którego organ Inspekcji Weterynaryjnej stwierdził za życia lub po śmierci chorobę zakaźną lub inną chorobę mającą wpływ na ocenę
przydatności do spożycia mięsa pochodzącego od niego,
5) zwierzę podejrzane o zakażenie -
zwierzę, u którego występują objawy wskazujące na chorobę zakaźną, lub zwierzę bez objawów takiej choroby, które mogło się zetknąć ze zwierzętami chorymi, albo zwierzę będące nosicielem zarazka lub podejrzane o takie nosicielstwo,
6) niejadalne
produkty zwierzęce - nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi produkty w stanie naturalnym pochodzące od zwierząt lub ze zwierząt inne niż materiał biologiczny i środki żywienia zwierząt,
7) materiał
biologiczny:
a) nasienie,
komórki jajowe, zarodki oraz tkanki użyte do ich produkcji, pochodzące od
zwierząt gospodarskich należących do gatunków: bydło, świnie, konie, owce, kozy
oraz od zwierząt udomowionych i dzikich, a także od innych zwierząt,
przeznaczone do wykorzystania w rozrodzie zwierząt,
b) jaja
wylęgowe oraz ikrę, mlecz i ikrę zaoczkowaną (zarodki ryb),"
8) ubój - oszołomienie i zabicie zwierzęcia
rzeźnego poprzez wykrwawienie w celu uzyskania mięsa do spożycia,
9) ubój z konieczności - ubój zwierzęcia
rzeźnego w następstwie wypadku lub nagłego zagrożenia jego życia, nie związany z
chorobą zakaźną, dokonany w wyznaczonej rzeźni lub, jeżeli lekarz
weterynarii uzna to za konieczne, poza rzeźnią,
10) ubój sanitarny - ubój zwierzęcia chorego na
chorobę zakaźną lub podejrzanego o zakażenie,
11) mięso - części jadalne zwierząt rzeźnych,
zwierząt łownych oraz innych zwierząt przeznaczonych do spożycia przez ludzi,
12) zwłoki zwierzęce - zwierzęta padłe lub zabite
nie w celu spożycia przez ludzi,
13) zwalczanie - zgłaszanie, zapobieganie,
wykrywanie i likwidowanie chorób zakaźnych zwierząt,
14) rzeźnia
- zakład, w którym dokonuje się uboju zwierząt i obróbki poubojowej, w tym
podziału półtuszy wieprzowej lub wołowej odpowiednio na nie więcej niż dwie lub
trzy części, w celu uzyskania mięsa przeznaczonego do spożycia przez ludzi,
15) kwarantanna - odosobnienie zwierząt, ich
obserwacja i badanie w celu wykluczenia możliwości przeniesienia się choroby
zakaźnej na inne zwierzęta,
16) towary -
zwierzęta, mięso, środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego, materiał
biologiczny, niejadalne produkty zwierzęce, środki żywienia zwierząt,
17) wprowadzanie
na rynek - przechowywanie, oferowanie do sprzedaży, sprzedaż bezpośrednią,
dostawę towarów lub każdy inny sposób dysponowania nimi,
18) handel
- wymianę towarów pomiędzy krajami członkowskimi Unii Europejskiej,
19) stado
- zwierzęta tego samego gatunku przebywające na terenie tego samego gospodarstwa
posiadające ten sam status epizootyczny,
20) produkty
- towary inne niż zwierzęta,
21) posiadacz
zwierzęcia - właściciela albo każdą osobę fizyczną lub prawną odpowiedzialną za
zwierzę, nawet tymczasowo,
22) gospodarstwo
- gospodarstwo rolne, przedsiębiorstwo, obiekty budowlane i inne obiekty lub
przestrzenie wolne, gdzie utrzymywane są zwierzęta,
23) odpady
kuchenne - odpady z placówek żywienia zbiorowego, w tym z restauracji, szpitali
i zakładów przetwarzających do celów spożywczych produkty pochodzenia
zwierzęcego, przeznaczone do żywienia świń,
24) partia
towaru - ilość produktów tego samego rodzaju lub pewną liczbę zwierząt tego
samego gatunku objętą tym samym świadectwem zdrowia lub innym dokumentem
weterynaryjnym, dokumentem handlowym, znakiem weterynaryjnym, przewożoną tym
samym środkiem transportu oraz pochodzącą z terytorium jednego państwa lub jego
części,
25) chów
- zespół zabiegów zmierzających do pełnego wykorzystania założeń genetycznych
zwierząt, w celu uzyskania od nich określonych produktów lub innych korzyści,
26) odpady
zwierzęce - materiały niskiego, wysokiego i szczególnego ryzyka, z wyjątkiem
ekskrementów i odpadów kuchennych,
27) materiał
niskiego ryzyka - ryby złowione na otwartym morzu przeznaczone na mączkę rybną;
odpady z ryb pochodzące z zakładów przetwórstwa rybnego; wszystkie odpady
pochodzenia zwierzęcego, które nie stanowią zagrożenia dla zdrowia ludzi i
zwierząt pochodzące od zwierząt uznanych za zdatne do spożycia, w tym skórę,
wełnę, sierść, pióra, rogi, racice, krew,
28) materiał
wysokiego ryzyka - zwłoki zwierząt, z wyjątkiem wymienionych jako materiał
szczególnego ryzyka, w tym zwierząt zabitych ze względów humanitarnych i w
trakcie likwidacji choroby zakaźnej; płody i zwierzęta martwo urodzone; odpady
zwierzęce poubojowe, w tym krew, pochodzące od zwierząt, u których stwierdzono
objawy choroby zakaźnej niebezpiecznej dla ludzi lub zwierząt; niebadane części
zwierząt rzeźnych, z wyjątkiem skóry, włosów, sierści, piór, rogów, wełny i
krwi; zwierzęta rzeźne, ryby, dziczyznę i produkty pochodzenia zwierzęcego
niewłaściwej jakości; zwierzęta rzeźne, dziczyznę, mięso, ryby, produkty mleczne
importowane z innych krajów, niespełniające wymagań polskich; odpady zwierzęce i
produkty żywnościowe zawierające pozostałości stanowiące zagrożenie dla zdrowia
ludzi i zwierząt; ryby wykazujące objawy kliniczne choroby przenoszącej się na
zwierzęta; zawartość przewodu pokarmowego przeżuwaczy; osad z oczyszczalni
zakładów przetwarzających materiał wysokiego i niskiego ryzyka,
29) materiał
szczególnego ryzyka:
a) czaszka
łącznie z mózgiem, gałkami ocznymi i migdałkami, z wyłączeniem języka, oraz
rdzeń kręgowy, pozyskiwane od bydła powyżej dwunastego miesiąca życia, a także
otrzymane z nich produkty,
b) jelita
pozyskiwane od bydła niezależnie od wieku,
c) głowa
łącznie z mózgiem, gałkami ocznymi i migdałkami, z wyłączeniem języka, oraz
rdzeń kręgowy, pozyskiwane od owiec i kóz powyżej dwunastego miesiąca życia lub
od tych, u których wyrżnął się pierwszy stały siekacz, a także otrzymane z nich
produkty,
d) śledziona
owiec i kóz bez względu na wiek,
e) zwłoki
przeżuwaczy,
f) stałe
odpady powstające przy uboju i obróbce poubojowej bydła, owiec i kóz,
g) osad
z oczyszczalni ścieków w zakładach przetwarzających materiał szczególnego
ryzyka,
30) region
- obszar administracyjny kraju nie mniejszy niż powiat,
31) miejsce
odpoczynku zwierząt - zatwierdzone przez powiatowego lekarza weterynarii
miejsce, w którym zwierzęta są pojone i karmione w czasie przerwy w transporcie,
32) miejsce
gromadzenia zwierząt - zatwierdzone przez powiatowego lekarza weterynarii
miejsce, w którym zwierzęta są przygotowywane do wprowadzenia do obrotu,
33) kontrola
weterynaryjna - kontrolę fizyczną lub kontrolę dokumentów odnoszącą się do
towarów, zmierzającą bezpośrednio lub pośrednio do ochrony zdrowia ludzi i
zwierząt,
34) weterynaryjna
kontrola graniczna - kontrolę przeprowadzaną przez granicznego lekarza
weterynarii w punkcie kontroli granicznej w celu ochrony zdrowia ludzi i
zwierząt,
35) kontrola
dokumentów - sprawdzenie świadectw zdrowia oraz innych dokumentów towarzyszących
przesyłce, w tym dokumentów handlowych,
36) świadectwo
zdrowia - dokument weterynaryjny określający stan zdrowotny zwierzęcia lub grupy
zwierząt albo jakość zdrowotną produktu pochodzenia zwierzęcego,
37) kontrola
tożsamości - sprawdzenie zgodności pomiędzy świadectwami zdrowia lub innymi
dokumentami towarzyszącymi przesyłce a towarami oraz sprawdzenie obecności i
zgodności stempli lub znaków ze znakami lub stemplami, które powinny występować
na partiach towarów, lub oznaczeń na zwierzętach, a gdy jest to wymagane - plomb
założonych przez urzędowego lekarza weterynarii,
38) kontrola
fizyczna - sprawdzenie towaru i jego otoczenia, w tym pobranie próbek i
przeprowadzenie badań laboratoryjnych, a w przypadku zwierząt - także
dodatkowych kontroli weterynaryjnych podczas kwarantanny, jeżeli zachodzi taka
potrzeba,
39) punkt
kontroli granicznej - punkt inspekcyjny, wraz z granicznym inspektoratem
weterynarii, znajdujący się na przejściu granicznym, na którym dokonywana jest
weterynaryjna kontrola graniczna,
40) osoba
zainteresowana ładunkiem - osobę fizyczną lub prawną właściciela, przewoźnika,
spedytora albo ich przedstawiciela lub osobę zgłaszającą towary podlegające
weterynaryjnej kontroli granicznej,
41) właściwy
organ - organ kraju członkowskiego Unii Europejskiej, który jest kompetentny do
dokonywania kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych, lub jakikolwiek inny
organ, któremu te kompetencje zostały przekazane przez organ władzy publicznej,
42) urzędowy
lekarz weterynarii - lekarza weterynarii zatrudnionego lub wyznaczonego przez
właściwy organ,
43) eksport
- wywóz towarów do krajów niebędących członkami Unii Europejskiej,
44) import
- przywóz towarów z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej,
45) obrót
- wprowadzanie na rynek towarów, handel nimi, ich przywóz, wywóz i przewóz,
46) premiks
leczniczy - każdy weterynaryjny produkt leczniczy lub mieszaninę weterynaryjnych
produktów leczniczych, przeznaczone do wytwarzania paszy leczniczej,
47) weterynaryjny
numer indentyfikacyjny - numer nadawany podmiotom przez organ Inspekcji
Weterynaryjnej służący do identyfikacji produktów pochodzenia zwierzęcego
wytworzonych przez te podmioty.
Art. 3. 1. Obowiązkowi
zgłaszania i zwalczania podlegają choroby zakaźne zwierząt wyszczególnione w
załączniku nr 1 do ustawy.
2. Obowiązkowi
rejestracji podlegają choroby zakaźne zwierząt wymienione w załączniku nr 2 do ustawy.
3. Minister
właściwy do spraw rolnictwa może określić, w drodze rozporządzenia, inne choroby zakaźne zwierząt niewymienione w załączniku nr 1 i 2 do ustawy podlegające zgłaszaniu i zwalczaniu albo rejestracji na obszarze całego kraju lub jego części, mając na względzie rozwój sytuacji epizootycznej i epidemiologicznej, jak również ochronę zdrowia ludzi i zwierząt oraz wymagania sanitarno-weterynaryjne obowiązujące w międzynarodowym obrocie towarami.
Art. 4. Do
postępowania w sprawach indywidualnych rozstrzyganych w drodze decyzji organów
Inspekcji Weterynaryjnej stosuje się przepisy Kodeksu postępowania
administracyjnego, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej.
Rozdział 2
Zapobieganie chorobom zakaźnym zwierząt
Art. 5. 1. Podmioty podejmujące działalność lub zajmujące się:
1) zarobkowym
przewozem zwierząt lub ich skupem i sprzedażą,
2) organizowaniem lub urządzaniem targów,
spędów i wystaw zwierząt,
3) produkcją,
przechowywaniem niejadalnych produktów zwierzęcych oraz obrotem nimi i ich
przewozem,
4) wytwarzaniem
lub obrotem środkami żywienia zwierząt oraz dodatkami paszowymi, z wyjątkiem
premiksów leczniczych,
4a) wytwarzaniem
pasz leczniczych,
4b) prowadzeniem
miejsc odpoczynku i gromadzenia zwierząt,
5) produkcją,
pozyskiwaniem, konserwacją, obróbką, przechowywaniem, wprowadzaniem do obrotu
lub wykorzystywaniem materiału biologicznego,
6) prowadzeniem punktów kopulacyjnych,
7) wylęgiem drobiu,
7a) wylęganiem
ryb oraz hodowlą ryb, skorupiaków i mięczaków,
8) prowadzeniem schronisk dla zwierząt,
9) zbieraniem,
przetwarzaniem, grzebaniem lub spalaniem materiału niskiego, wysokiego i
szczególnego ryzyka,
9a) prowadzeniem
składów celnych lub działalnością w wolnych obszarach celnych i składach
wolnocłowych w zakresie obrotu towarami podlegającymi weterynaryjnej kontroli granicznej,
9b) utrzymywaniem
zwierząt dzikich,
10) hodowlą zwierząt laboratoryjnych,
11) lecznictwem zwierząt
- są obowiązane zgłosić właściwemu powiatowemu lekarzowi
weterynarii zamiar rozpoczęcia działalności w terminie co najmniej 30 dni przed
jej rozpoczęciem i zaprzestanie działalności w terminie 7 dni od jej
zaprzestania.
12) zaopatrywaniem
środków transportu morskiego w produkty podlegające kontroli weterynaryjnej,
które są niezgodne z przepisami dotyczącymi przywozu, a są przeznaczone do
konsumpcji przez załogę i pasażerów,
1a. Przepis
ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku prowadzenia gospodarstwa, w którym są utrzymywane zwierzęta gospodarskie.
2. Podmioty, o których mowa w
ust. 1, obowiązane są zawiadomić właściwego powiatowego lekarza weterynarii o
czasie i miejscu organizowania lub urządzania targów, spędów i wystaw oraz
załadunku i wyładunku zwierząt.
3. Prowadzenie
działalności, o której mowa w ust. 1 i 1a, wymaga spełnienia warunków
lokalizacyjnych, technicznych, sanitarnych, technologicznych i organizacyjnych
zabezpieczających przed zagrożeniem epizootycznym lub epidemicznym i
zapewniających właściwą jakość zdrowotną towarów, zwanych dalej «warunkami
weterynaryjnymi».
3a. Powiatowy
lekarz weterynarii właściwy ze względu na miejsce prowadzenia działalności, o
której mowa w ust. 1 pkt 4-5, 7, 7a, 9, 9a i 12, wydaje decyzję administracyjną
stwierdzającą spełnienie warunków weterynaryjnych do prowadzenia tej
działalności albo o ich niespełnieniu. Odwołanie od decyzji przysługuje w trybie
przewidzianym w art. 39 ust. 2.
3b. Powiatowy
lekarz weterynarii może w każdym czasie kontrolować, czy spełnione są warunki, o
których mowa w ust. 3.
3c. Powiatowy
lekarz weterynarii prowadzi rejestr podmiotów, o których mowa w ust. 1 i 1a.
3d. Rejestr
podmiotów, o których mowa w ust. 3c, powinien zawierać w szczególności:
1) nazwę
podmiotu, a w przypadku osoby fizycznej - imię i nazwisko,
2) adres
podmiotu,
3) określenie
rodzaju i zakresu prowadzonej działalności,
4) informacje
dotyczące przeprowadzonych kontroli oraz decyzji, o których mowa w ust. 3a i
art. 6.
3e. Główny
Lekarz Weterynarii prowadzi wykaz podmiotów zajmujących się działalnością, o
której mowa w ust. 1 pkt 9 i 12.
3f. Wykaz
podmiotów, o których mowa w ust. 3e, powinien zawierać w szczególności:
1) nazwę
podmiotu,
2) adres
podmiotu,
3) zakres
prowadzonej działalności.
4. Minister właściwy do spraw
rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki weterynaryjne
wymagane przy prowadzeniu poszczególnych rodzajów działalności wymienionych w
ust. 1 pkt 1-9b oraz pkt 12, a także sposób prowadzenia rejestru, o którym
mowa w ust. 3c, oraz otrzymywania z niego wypisu, mając na względzie
obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.
5. Minister
właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe
warunki weterynaryjne, jakie muszą spełniać gospodarstwa i stada zwierząt
poszczególnych gatunków w przypadku, gdy zwierzęta lub produkty pochodzące od
tych zwierząt są wprowadzane na rynek, oraz wzór świadectwa zdrowia dla tych
stad, mając na względzie zapobieganie rozprzestrzenianiu się chorób ludzi i
zwierząt oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.
Art. 6. 1. W razie
stwierdzenia, że działalność, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1-10 i 12 oraz
ust. 1a, jest prowadzona niezgodnie z warunkami weterynaryjnymi, powiatowy
lekarz weterynarii może wydać decyzję administracyjną nakazującą usunięcie
uchybień lub wstrzymującą prowadzenie działalności do czasu ich usunięcia.
2. W
razie stwierdzenia, że prowadzenie działalności, o której mowa w art. 5 ust. 1
pkt 11, stwarza zagrożenie epizootyczne lub epidemiczne, powiatowy lekarz
weterynarii nakazuje, w drodze decyzji administracyjnej, niezwłoczne usunięcie
uchybień, zawiadamiając o tym właściwą okręgową izbę lekarsko-weterynaryjną.
3. Jeżeli
podmiot prowadzący działalność nie stosuje się do zaleceń wynikających z
decyzji, o której mowa w ust. 1 i 2, powiatowy lekarz weterynarii może zakazać, w drodze decyzji, dalszego prowadzenia działalności określonej w art. 5 ust. 1 i 1a.
Art. 7. 1. Bydło, owce,
kozy, świnie oraz jelenie i daniele utrzymywane w warunkach fermowych podlegają oznakowaniu.
2. Bydło
i konie, z wyjątkiem koni wolno żyjących, są zaopatrywane w dokumenty
identyfikacyjne, zwane dalej «paszportami zwierząt».
3. Oznakowanie,
o którym mowa w ust. 1, polega w szczególności na zakładaniu kolczyków z numerem identyfikacyjnym zwierzęcia lub na wytatuowaniu numeru identyfikacyjnego zwierzęcia, ustalonego przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, zwaną dalej «Agencją».
4. Posiadacz
zwierzęcia jest zobowiązany do jego oznakowania i zgłoszenia tego faktu Agencji
przed opuszczeniem przez zwierzę gospodarstwa, nie później jednak niż:
1) w
terminie 7 dni od dnia urodzenia zwierzęcia, w przypadku bydła,
2) w
terminie 21 dni od dnia urodzenia zwierzęcia, w przypadku pozostałych gatunków zwierząt.
5. Posiadacz
konia jest obowiązany do zgłoszenia Agencji w terminie 21 dni faktu urodzenia się tego zwierzęcia.
6. Po
otrzymaniu zgłoszenia, o którym mowa w ust. 4 lub 5, Agencja wydaje
zgłaszającemu paszport zwierzęcia.
7. Paszport
zwierzęcia powinien zawierać w szczególności:
1) miejsce
oraz datę urodzenia zwierzęcia, a w przypadku koni - również ich opis,
2) imię
i nazwisko lub nazwę posiadacza zwierzęcia oraz jego adres zamieszkania lub
określenie jego siedziby,
3) numer
identyfikacyjny zwierzęcia.
8. Agencja
prowadzi rejestr zwierząt oznakowanych i zaopatrzonych w paszporty.
9. Rejestr
prowadzi się przy użyciu elektronicznych nośników informacji.
10. Rejestr
zawiera w szczególności:
1) miejsce
oraz datę urodzenia zwierzęcia, a w przypadku koni - również ich opis,
2) imię
i nazwisko lub nazwę posiadacza zwierzęcia oraz adres zamieszkania lub
określenie jego siedziby,
3) numer
identyfikacyjny zwierzęcia.
11. Posiadacz
zwierząt, o których mowa w ust. 1, jest obowiązany do prowadzenia księgi
zwierząt, zwanej dalej «księgą rejestracji», do której wpisuje się w
szczególności:
1) datę
urodzenia zwierzęcia,
2) numer
identyfikacyjny zwierzęcia,
3) miejsce
przebywania zwierzęcia,
4) imię,
nazwisko lub nazwę poprzedniego posiadacza zwierzęcia.
12. Księgę
rejestracji prowadzi się odrębnie dla poszczególnych gatunków zwierząt. Księgę
rejestracji wydaje Agencja.
13. Księga
rejestracji jest udostępniana organom Inspekcji Weterynaryjnej i Agencji.
14. Zwierzęta,
o których mowa w ust. 1 i 2, mogą być wprowadzone do obrotu, jeżeli są:
1) oznakowane,
z wyjątkiem koni,
2) zaopatrzone
w paszport, w przypadku bydła i koni,
3) wpisane
do księgi rejestracji, z wyjątkiem koni,
4) zaopatrzone
w świadectwo zdrowia wystawione przez powiatowego lekarza weterynarii.
15. Zwierzęta
inne niż wymienione w ust. 1 i 2 mogą być wprowadzane do obrotu, jeżeli są
zaopatrzone w świadectwa zdrowia, wystawiane przez powiatowego lekarza
weterynarii oddzielnie dla każdej partii zwierząt lub dla poszczególnego
zwierzęcia.
16. Świadectwa
zdrowia są wystawiane dla zwierząt pochodzących z gospodarstw lub stad
spełniających warunki weterynaryjne.
17. Posiadacz
zwierzęcia, o którym mowa w ust. 1 i 2, sprowadzonego z zagranicy jest
obowiązany zgłosić Agencji fakt wwozu zwierzęcia w terminie 7 dni od dnia
przeprowadzenia granicznej kontroli weterynaryjnej.
18. Posiadacz
zwierząt sprowadzonych z zagranicy, z wyjątkiem koni i zwierząt sprowadzanych z
krajów będących członkami Unii Europejskiej, jest zobowiązany oznakować je w
terminie, o którym mowa w ust. 17.
19. Bydło
i konie sprowadzane z zagranicy po dokonaniu zgłoszenia, o którym mowa w ust.
17, zaopatrywane są w paszporty. Dokonując zgłoszenia bydła i koni sprowadzanych
z zagranicy, należy okazać Agencji paszporty tych zwierząt wystawione za
granicą.
20. Posiadacz
zwierzęcia, o którym mowa w ust. 1 i 2, jest zobowiązany zgłosić Agencji w
terminie 7 dni fakt:
1) padnięcia
zwierzęcia,
2) zbycia
zwierzęcia poza granice kraju,
3) uboju
zwierzęcia.
21. Posiadacz
paszportu zwierzęcia jest obowiązany w terminie 7 dni do zwrotu paszportu do
Agencji w przypadku padnięcia lub uboju zwierzęcia.
22. W
przypadku zmiany posiadacza zwierzęcia poprzedni i nowy posiadacz są obowiązani
zawiadomić Agencję w terminie 7 dni o tej zmianie.
23. Poprzedni
posiadacz obowiązany jest przekazać nowemu posiadaczowi wraz ze zwierzęciem jego
paszport.
24. Za
czynności związane z oznakowaniem, wydawaniem paszportów zwierząt Agencja
pobiera opłaty.
25. Agencja
może zlecać wykonywanie czynności związanych z oznakowaniem zwierząt lub
wydawaniem paszportów zwierząt innym podmiotom, w szczególności izbom rolniczym
i związkom hodowców.
26. Organy
Inspekcji Weterynaryjnej prowadzą nadzór nad oznakowaniem i rejestracją zwierząt
i mają prawo do bezpłatnego dostępu do danych zawartych w rejestrze, o którym
mowa w ust. 8, oraz do zgłaszania korekt i uzupełnień w tym rejestrze.
27. Minister
właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe
zasady:
a) prowadzenia
rejestru, o którym mowa w ust. 8, w tym tryb zgłaszania zwierząt do rejestru,
b) oznakowania
zwierząt, w tym wzory znaków identyfikacyjnych,
c) wydawania
i zwracania paszportów zwierząt,
d) prowadzenia
księgi rejestracji,
2) szczegółowe
warunki weterynaryjne przy wprowadzaniu na rynek zwierząt, o których mowa w ust.
1, 2 i 15, oraz wzory świadectw zdrowia,
3) wzory
księgi rejestracji oraz paszportu zwierząt
- mając na względzie potrzebę
zapewnienia kontroli przemieszczania się zwierząt, a także ochronę zdrowia ludzi
i zwierząt,
4) wysokość
opłat za oznakowanie, wydawanie paszportów zwierząt i ksiąg rejestracji,
uwzględniając koszty ponoszone przez Agencję, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych,
5) harmonogram
wdrażania systemu znakowania i rejestracji zwierząt w poszczególnych
województwach.
Art. 8. 1. Psy
w wieku powyżej trzech miesięcy żyjące na obszarze całego kraju oraz lisy wolno
żyjące na obszarach określonych przez ministra właściwego do spraw rolnictwa
podlegają obowiązkowemu ochronnemu szczepieniu przeciwko wściekliźnie.
2. Posiadacze psów obowiązani
są doprowadzać psy do wyznaczonych przez powiatowego lekarza
weterynarii punktów szczepień:
1) w terminie trzech miesięcy od dnia
ukończenia przez psa wieku dwóch miesięcy lub
2) w terminie określonym przez lekarza
weterynarii podczas poprzedniego szczepienia.
3. Psy poddane szczepieniu
podlegają wpisowi do rejestru. Po przeprowadzeniu szczepienia posiadaczowi psa
wydaje się zaświadczenie, a informacje o dokonaniu tej czynności zamieszcza się
w rejestrze psów zaszczepionych przeciwko wściekliźnie.
4. Minister właściwy do spraw
rolnictwa, mając na względzie zmniejszenie ryzyka
wystąpienia niektórych chorób zakaźnych zwierząt na określonych obszarach
kraju, w drodze rozporządzenia:
1) określi:
a) szczegółowe zasady przeprowadzania
ochronnych szczepień lisów wolno żyjących przeciwko wściekliźnie oraz psów przeciwko nosówce, a w
szczególności obszary, o których mowa w ust. 1, rodzaj szczepionki i sposób jej
podania,
b) szczegółowe zasady prowadzenia rejestru
i wzór zaświadczenia, o których mowa w ust. 3,
2) może wprowadzić obowiązek ochronnego
szczepienia kotów przeciwko wściekliźnie.
Art. 9. 1. Materiał
szczególnego, wysokiego i niskiego ryzyka, o ile nie zachodzi podejrzenie o
chorobę zakaźną, należy niezwłocznie zgłosić i przekazać podmiotom zajmującym
się jego zbieraniem lub przetwarzaniem, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
2. Obowiązek
przekazania materiału wysokiego ryzyka podmiotom, o których mowa w ust. 1, nie
dotyczy pojedynczych zwłok zwierząt domowych, zwłok prosiąt, królików, owiec i
kóz poniżej czwartego tygodnia życia oraz pojedynczych sztuk drobiu, które mogą
być zagrzebane lub spalone w warunkach nienaruszających przepisów o ochronie
środowiska.
3. Mieszanina
materiału wysokiego i niskiego ryzyka jest uznawana za materiał wysokiego
ryzyka, natomiast mieszanina, w skład której wchodzi materiał szczególnego
ryzyka, stanowi materiał szczególnego ryzyka.
4. Posiadacz
materiału szczególnego ryzyka lub osoba kierująca zakładem, w którym ten
materiał powstaje, są obowiązani do segregowania i oznakowania tego materiału.
5. Materiał
szczególnego ryzyka spala się lub grzebie po uprzednim przetworzeniu.
6. W
wyjątkowych przypadkach materiał wysokiego i szczególnego ryzyka może zostać
przekazany na grzebowisko lub zostać spalony bez przetworzenia, po uzyskaniu
decyzji powiatowego lekarza weterynarii wyrażającej na to zgodę.
7. Do
dokonania zgłoszenia i przekazania materiału szczególnego i wysokiego ryzyka
jest obowiązana osoba kierująca zakładem, w którym powstał materiał wysokiego
lub szczególnego ryzyka, posiadacz tego materiału, a jeżeli posiadacza takiego
nie można ustalić - zarządca terenu, na którym znajduje się ten materiał.
8. Tworzenie
i utrzymywanie grzebowisk oraz miejsc spalania zwłok zwierzęcych i ich części
określają przepisy o utrzymaniu czystości i porządku w gminie. Koszty budowy
grzebowisk i przygotowania miejsc spalania zwłok zwierzęcych i ich części są
refundowane gminie ze środków budżetu państwa.
9. Odpady
kuchenne pochodzące z zakładów zajmujących się żywieniem zbiorowym mogą być
przeznaczane na karmę dla trzody chlewnej jedynie po obróbce cieplnej.
10. Minister
właściwy do spraw rolnictwa:
1). określi,
w drodze rozporządzenia:
a) sposób
przekazywania, zbierania, składowania i bezpiecznego unieszkodliwiania materiału
niskiego, wysokiego i szczególnego ryzyka oraz segregowania i oznakowania
materiału szczególnego ryzyka,
b) warunki
przekazywania i przetwarzania odpadów kuchennych oraz obrotu gotową paszą
wytworzoną z tych odpadów,
2). może
określić, w drodze rozporządzenia:
a) inny
sposób postępowania z materiałem wysokiego i szczególnego ryzyka niż ten, o
którym mowa w ust. 1,
b) inne
odpady jako materiał szczególnego, wysokiego i niskiego ryzyka
- w celu dostosowania zasad
postępowania z odpadami kuchennymi, materiałami niskiego, wysokiego i
szczególnego ryzyka do wymogów Unii Europejskiej.
Rozdział 3
Zapobieganie przenoszeniu z zagranicy i za granicę chorób
zakaźnych zwierząt
Art. 10. Weterynaryjnej
kontroli granicznej podlega:
1) wprowadzanie
lub zamiar wprowadzenia towarów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwane
dalej «przywozem»,
2) wyprowadzanie
lub zamiar wyprowadzenia towarów poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
zwane dalej «wywozem»,
3) przewóz
towarów lub zamiar przewozu w procedurze tranzytu w rozumieniu przepisów Kodeksu
celnego przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do innych krajów, zwany dalej
«przewozem».
Art. 10a. Zabrania się:
1) przywozu
lub przewozu zwierząt chorych, podejrzanych o zakażenie, produktów, surowców i
odpadów pochodzących od takich zwierząt oraz materiału wysokiego i szczególnego
ryzyka,
2) przywozu
mięsa niezdatnego do spożycia lub mięsa warunkowo zdatnego do spożycia,
3) przywozu
lub przewozu rzeczy, w stosunku do których istnieje podejrzenie o możliwość
przeniesienia przez nie zakażenia, z wyłączeniem hodowli materiału zakaźnego
przeznaczonego do badań naukowych,
4) przywozu
lub przewozu zwierząt niezdolnych do kontynuowania podróży w rozumieniu
przepisów o ochronie zwierząt,
5) przywozu
towarów zawierających niedopuszczalne pozostałości chemiczne i biologiczne,
6) przywozu
lub przewozu towarów bez wymaganej dokumentacji,
7) przewozu
zwierząt bez pisemnego potwierdzenia, że zostaną one przyjęte przez pierwszy
kraj sąsiadujący z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
8) przewozu
produktów bez pisemnej deklaracji osoby zainteresowanej ładunkiem, że w
przypadku nieprzyjęcia przesyłki pokryje ona wszelkie koszty związane ze
zniszczeniem lub odesłaniem przesyłki do miejsca pochodzenia,
9) przywozu
i przewozu towarów przez inne przejścia graniczne niż określone na podstawie
przepisów art. 14 ust. 14 pkt 1,
10) przywozu
lub przewozu towarów, które nie spełniają innych warunków weterynaryjnych
określonych niniejszą ustawą lub przepisami szczególnymi.
Art. 11. 1. Zwierzęta mogą być
przywożone, jeżeli:
1) są
zaopatrzone w oryginał świadectwa zdrowia sporządzony w co najmniej dwóch
językach - w języku polskim i w języku kraju ich pochodzenia lub w języku
polskim i angielskim, wydany przez właściwy organ państwa, z którego pochodzą,
oraz w inne dokumenty towarzyszące przesyłce,
2) w
dniu wystawienia świadectwa zdrowia państwa, z których pochodzą, lub ich części
są wpisane do rejestru prowadzonego przez Głównego Lekarza Weterynarii,
3) są
oznakowane w sposób umożliwiający ich identyfikację,
4) osoba
zainteresowana ładunkiem poinformuje, z wyprzedzeniem przynajmniej jednego dnia
roboczego, w formie pisemnej lub za pomocą elektronicznych nośników informacji,
granicznego lekarza weterynarii z właściwego przejścia granicznego, przez które
zwierzęta będą przewożone, o przewidywanym czasie przywozu zwierząt, ich gatunku
i liczbie,
5) importer
uzyska decyzję właściwego powiatowego lekarza weterynarii w sprawie ustalenia
miejsca kwarantanny lub uboju zwierząt.
2. Mięso,
środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego, materiał biologiczny, niejadalne
produkty zwierzęce oraz środki żywienia zwierząt mogą być przywożone, jeżeli:
1) są
zaopatrzone w oryginał świadectwa zdrowia sporządzony w co najmniej dwóch
językach - w języku polskim i w języku kraju ich pochodzenia lub w języku
polskim i angielskim, wydany przez właściwy organ państwa, z którego pochodzą,
oraz w inne dokumenty towarzyszące przesyłce. W przypadku rozładunku świeżej
ryby lub świeżych produktów rybnych pochodzących bezpośrednio z połowów ze
statków pod banderą innego kraju świadectwo zdrowia wydawane jest przez
urzędowego lekarza weterynarii na podstawie pisemnej deklaracji kapitana, która
spełnia rolę świadectwa pochodzenia ryb, mięczaków i skorupiaków,
2) w
dniu wystawienia świadectwa zdrowia państwa, z których pochodzą, lub ich części
są wpisane do rejestru prowadzonego przez Głównego Lekarza Weterynarii, a
ponadto jeżeli pochodzą z zakładów uprawnionych do eksportu lub dopuszczonych do
handlu na terytorium Unii Europejskiej,
3) osoba
zainteresowana ładunkiem poinformuje, w formie pisemnej lub za pomocą
elektronicznych nośników informacji, z wyprzedzeniem przynajmniej jednego dnia
roboczego, granicznego lekarza weterynarii z właściwego przejścia granicznego,
przez które produkty będą przewożone, o ilości, rodzaju i przewidywanym czasie
ich przywozu,
4) importer
uzyska decyzję właściwego powiatowego lekarza weterynarii w sprawie ustalenia
miejsca ich składowania,
5) osoba
zainteresowana ładunkiem zadeklaruje w świadectwie przekroczenia granicy, że
produkty spełniają wymagania przywozowe.
3. Trofea
łowieckie oraz nawóz naturalny pochodzące od zwierząt jednokopytnych i drobiu
mogą być przywożone, jeżeli:
1) są
zaopatrzone w oryginał świadectwa zdrowia sporządzony w co najmniej dwóch
językach - w języku polskim i w języku kraju ich pochodzenia lub w języku
polskim i angielskim, wydany przez właściwy organ państwa, z którego pochodzą,
oraz w inne dokumenty towarzyszące przesyłce wymagane odrębnymi przepisami,
2) pochodzą
z terenu nieobjętego, w dniu wystawienia świadectwa zdrowia, restrykcjami z
powodu występowania chorób zakaźnych zwierząt,
3) osoba
zainteresowana ładunkiem poinformuje, w formie pisemnej lub za pomocą
elektronicznych nośników informacji, z wyprzedzeniem granicznego lekarza
weterynarii z właściwego przejścia granicznego, przez które produkty będą
przewożone, o ilości, rodzaju i oczekiwanym czasie ich przywozu,
4) importer
uzyska decyzję właściwego powiatowego lekarza weterynarii w sprawie ustalenia
miejsca ich składowania.
4. Przywóz
towarów niespełniających warunków, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2,
oraz hodowli materiału zakaźnego przeznaczonego do badań naukowych, o których
mowa w art. 10a pkt 3, wymaga zezwolenia Głównego Lekarza Weterynarii.
Zezwolenie określa szczegółowe wymagania, jakim powinno odpowiadać świadectwo
zdrowia, w które towar ma być zaopatrzony, oraz inne warunki, w zależności od
rodzaju towaru, po spełnieniu których towar może być przywieziony.
5. Wniosek
o wydanie zezwolenia powinien zawierać w szczególności:
1) adres
oraz imię i nazwisko lub nazwę importera,
2) nazwę
i ilość towaru,
3) określenie
kraju zakupu towaru, a w przypadku importu jadalnych produktów pochodzenia
zwierzęcego lub materiału biologicznego - numer weterynaryjny producenta,
4) nazwę
przejścia granicznego,
5) kopię
decyzji powiatowego lekarza weterynarii o ustaleniu: w przypadku zwierząt -
miejsca kwarantanny lub uboju, w przypadku jadalnych produktów pochodzenia
zwierzęcego - miejsca składowania, a w przypadku materiału biologicznego -
miejsca składowania lub wykorzystywania,
6) kopię
dowodu opłaty za zezwolenie.
6. Minister
właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, warunki
weterynaryjne dla towarów, o których mowa w ust. 1-3, oraz wzory świadectw
zdrowia, o których mowa w ust. 1 pkt 1, ust. 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 1, mając na
względzie ochronę zdrowia ludzi i zwierząt, a także możliwość przemieszczania
towarów między terytorium Rzeczypospolitej Polskiej a terytoriami innych państw.
7. Główny
Lekarz Weterynarii ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym
Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi rejestry państw i ich części, o których mowa w
ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2.
8. Produkty:
1) przeznaczone
dla kraju członkowskiego Unii Europejskiej lub obszarów, na których obowiązują
specjalne warunki weterynaryjne określone w prawie Unii Europejskiej,
2) z
których pobrano próbki, ale wyniki badań nie są znane w czasie, w którym środki
transportu opuszczają punkt kontroli granicznej,
3) przywożone
dla specjalnych potrzeb w przypadkach określonych w prawie Unii Europejskiej,
4) zwierzęta
dzikie nieoskórowane po odstrzeleniu
- są objęte specjalnymi wymogami.
9. Minister
właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) procedury
dotyczące weterynaryjnej kontroli granicznej towarów, o których mowa w ust. 6,
oraz dalsze postępowanie z tymi towarami,
2) warunki
kontroli weterynaryjnej produktów przy ich przeładunku, wwożonych drogą morską
lub powietrzną na terytorium krajów członkowskich Unii Europejskiej przez punkt
kontroli granicznej inny niż punkt kontroli granicznej przeznaczenia,
3) w
porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych - procedury
kontroli weterynaryjnej produktów, niespełniających wymagań określonych w
przepisach dotyczących przywozu, a przeznaczonych do spożycia przez załogę i
pasażerów korzystających z transportu morskiego
- mając na względzie obowiązujące w
tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.
10. Minister
właściwy do spraw rolnictwa, w drodze rozporządzenia:
1) określi
sposoby postępowania w zakresie kontroli weterynaryjnej w przypadku wprowadzania
i wyprowadzania towarów do składu celnego, wolnego obszaru celnego lub składu
wolnocłowego,
2) określi,
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, listę
składów celnych, w których mogą być składowane produkty podlegające kontroli
weterynaryjnej,
3) może
określić, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych,
listę składów celnych, w których mogą być składowane produkty podlegające
kontroli weterynaryjnej niespełniające wymagań określonych w prawie Unii
Europejskiej
- mając na względzie
zapewnienie przestrzegania warunków weterynaryjnych przy wprowadzaniu i
wyprowadzaniu produktów do składu celnego, wolnego obszaru celnego lub składu
wolnocłowego oraz zapewnienie odpowiednich warunków składowania produktów
pochodzenia zwierzęcego.
Art. 12. 1. Towary mogą być
przewożone do krajów członkowskich Unii Europejskiej, jeżeli na przewóz została
uprzednio wyrażona zgoda urzędowego lekarza weterynarii kraju przeznaczenia, w
którym towary te mogą być poddane kontroli, a także gdy na przewóz uzyskano
zezwolenie krajów, przez które są przewożone, jeżeli jest ono wymagane
przepisami tych krajów.
2. Zwierzęta
mogą być przewożone, jeżeli:
1) są
oznakowane w sposób umożliwiający ich identyfikację,
2) są
zaopatrzone w oryginał świadectwa zdrowia wystawiony przez właściwy organ
państwa, z którego pochodzą, oraz urzędowe tłumaczenie tego świadectwa na język
polski,
3) w
dniu wystawienia świadectwa zdrowia państwa, z których pochodzą, lub ich części
są wpisane do rejestru prowadzonego przez Głównego Lekarza Weterynarii lub
jeżeli spełniają wymagania określone w zezwoleniu Głównego Lekarza Weterynarii,
4) osoba
zainteresowana ładunkiem poinformuje z wyprzedzeniem granicznego lekarza
weterynarii z właściwego przejścia granicznego, przez które zwierzęta będą
przewożone, o przewidywanym czasie przywozu zwierząt, ich gatunku i liczbie.
3. W
przypadku przewozu zwierząt graniczny lekarz weterynarii może zlecić
przeprowadzenie badań zwierząt na stacji kwarantanny.
4. Produkty
mogą być przewożone, jeżeli:
1) są
zaopatrzone w oryginał świadectwa zdrowia wystawiony przez właściwy organ
państwa, z którego pochodzą, oraz urzędowe tłumaczenie tego świadectwa na język
polski i inne wymagane dokumenty towarzyszące przesyłce,
2) osoba
zainteresowana ładunkiem poinformuje z wyprzedzeniem lekarza weterynarii z
właściwego przejścia granicznego, przez które produkty będą przewożone, o ich
ilości, rodzaju i przewidywanym czasie ich przywozu,
3) osoba
zainteresowana ładunkiem zgłosiła towar do weterynaryjnej kontroli granicznej w
wymaganej formie i w sposób, o których mowa w art. 14 ust. 14 pkt 5.
5. Minister
właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) procedury
kontroli produktów w przewozie między krajami trzecimi,
2) warunki
weterynaryjnej kontroli granicznej zwierząt nieobjętych przepisami Unii
Europejskiej
- mając na względzie ochronę
zdrowia ludzi i zwierząt oraz ujednolicenie warunków przeprowadzania
weterynaryjnej kontroli granicznej zgodnie z przepisami Unii Europejskiej.";
Art. 13. Towary
przewożone nie mogą być na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wyładowywane lub
przeładowywane bez zgody właściwego powiatowego lekarza weterynarii lub właściwego granicznego lekarza weterynarii.
Art. 14. 1. Towary przywożone
oraz przewożone podlegają weterynaryjnej kontroli granicznej.
2. Osoba
zainteresowana ładunkiem jest obowiązana zgłosić towar do weterynaryjnej
kontroli granicznej w wymaganej formie i w sposób, określonych na podstawie
przepisów ust. 14 pkt 5.
3. Towary
przywiezione bez weterynaryjnej kontroli granicznej zostaną zatrzymane do czasu
wydania przez właściwego granicznego lub powiatowego lekarza weterynarii decyzji
o ich zniszczeniu lub powrotnym wywozie, w rozumieniu przepisów celnych, do
kraju pochodzenia.
4. Weterynaryjna
kontrola graniczna obejmuje:
1) w
przypadku przywozu:
a) sprawdzenie,
czy nie zostały naruszone przepisy art. 10a,
b) kontrolę
dokumentów,
c) kontrolę
tożsamości,
d) kontrolę
fizyczną,
e) sprawdzenie,
czy nie zostały naruszone przepisy dotyczące ochrony zwierząt podczas
transportu,
2) w
przypadku przewozu:
a) sprawdzenie,
czy nie zostały naruszone przepisy art. 10a,
b) kontrolę
dokumentów,
c) kontrolę
tożsamości,
d) kontrolę
fizyczną, jeżeli istnieje jakiekolwiek podejrzenie zagrożenia zdrowia ludzi lub
zwierząt,
e) sprawdzenie,
czy nie zostały naruszone przepisy dotyczące ochrony zwierząt podczas
transportu,
f) założenie
plomb weterynaryjnych na środki transportu lub partie produktów w punkcie
kontroli granicznej wejścia i kontrolę tych plomb w punkcie kontroli granicznej
wyjścia.
5. Kontrola
graniczna, o której mowa w ust. 1, obejmuje również postawienie w świadectwie
zdrowia odpowiedniej pieczęci i dokonanie wpisu przez granicznego lekarza
weterynarii o przeprowadzeniu kontroli i jej wyniku.
6. Osoba
zainteresowana ładunkiem deklaruje w świadectwie weterynaryjnym przekroczenia
granicy przeznaczenie celne towaru. Świadectwo przekroczenia granicy jest
jednocześnie dokumentem zgłoszenia towaru do weterynaryjnej kontroli granicznej.
7. W
przypadku przywozu deklarowane przeznaczenie celne towaru powinno być zgodne z
określonym w decyzji, wydanej przez właściwego powiatowego lekarza weterynarii,
miejscem:
1) składowania,
w przypadku produktów albo
2) kwarantanny
lub uboju, w przypadku zwierząt.
8. W
razie braku deklaracji określającej przeznaczenie celne w świadectwie
weterynaryjnym przekroczenia granicy towar będzie podlegał takiej kontroli
weterynaryjnej jak towar przywożony.
9. W
przypadku przywozu towaru graniczny lekarz weterynarii zatrzymuje oryginalne
świadectwo zdrowia lub inne dokumenty weterynaryjne towarzyszące przesyłce i
wystawia świadectwo weterynaryjne przekroczenia granicy zawierające wynik
przeprowadzonej weterynaryjnej kontroli granicznej oraz wydaje poświadczone
kopie zatrzymanych oryginalnych dokumentów. W przypadku przewozu towaru
graniczny lekarz weterynarii wydaje weterynaryjne świadectwo przekroczenia
granicy i zatrzymuje kopię oryginału weterynaryjnego świadectwa zdrowia lub
innych dokumentów weterynaryjnych towarzyszących przesyłce oraz wydaje
poświadczone kopie innych otrzymanych dokumentów. Organ celny uzna za
dopuszczalne tylko takie przeznaczenie celne towaru, które jest zgodne z
warunkami określonymi przez granicznego lekarza weterynarii w weterynaryjnym
świadectwie przekroczenia granicy.
10. Procedura,
o której mowa w ust. 9, odnosi się do przywozu towarów do wszystkich państw
członkowskich Unii Europejskiej.
11. Graniczny
lekarz weterynarii wydaje decyzję w sprawie zakazu przywozu lub przewozu towarów
albo nakazu zabicia, uboju lub uboju sanitarnego zwierząt, zniszczenia produktów
lub innych rzeczy, jeżeli kontrola wykaże, że:
1) towary
nie spełniają warunków określonych w art. 11 i 12,
2) zostały
naruszone przepisy art. 10a.
12. Graniczny
lekarz weterynarii może:
1) w
razie zagrożenia zdrowia ludzi i zwierząt zastosować środki przewidziane w
przepisach art. 22 pkt 1-10 i 13,
2) nakazać
przeprowadzenie uboju z konieczności zwierząt, które ze względu na stan zdrowia
nie nadają się do dalszego transportu, a w szczególności zwierząt, które doznały
urazów lub zranień,
3) zakazać
przywozu z zagranicy towarów nieoznakowanych zgodnie z przepisami o znakowaniu
środków spożywczych lub przepisami o znakowaniu zwierząt,
4) w
uzasadnionych przypadkach przeprowadzić kontrolę weterynaryjną w zakresie, jaki
uzna za stosowny.
13. Organ
celny odmówi przyjęcia zgłoszenia celnego, jeżeli towar podlegający
weterynaryjnej kontroli granicznej nie został poddany takiej kontroli lub nie
zostały uiszczone opłaty za przeprowadzenie weterynaryjnej kontroli granicznej.
14. Minister
właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) w
porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji publicznej oraz
ministrem właściwym do spraw transportu, wykaz przejść granicznych, na których
będzie dokonywana weterynaryjna kontrola graniczna, i ich kategorie, mając na
względzie ochronę zdrowia ludzi i zwierząt oraz zapewnienie spełniania wymogów
określonych dla danej kategorii przejścia granicznego przez poszczególne
przejścia graniczne,
2) wymagania,
jakie powinny być spełniane dla zatwierdzenia poszczególnych kategorii przejść
granicznych, na których będzie dokonywana weterynaryjna kontrola graniczna,
mając na względzie ochronę zdrowia zwierząt i ludzi, a także zapewnienie
szczególnych warunków, jakim powinna odpowiadać każda kategoria przejść
granicznych, aby mogła być na niej przeprowadzona weterynaryjna kontrola
graniczna,
3) wymogi,
jakie powinny być spełnione dla zatwierdzenia stacji kwarantanny zwierząt, mając
na względzie wyeliminowanie możliwości rozprzestrzeniania chorób zakaźnych
zwierząt przez zwierzęta przywożone,
4) wzory
i warunki stosowania pieczęci oraz plomb przez granicznego lekarza weterynarii,
mając na względzie obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej,
5) formę
i sposób zgłoszenia towaru do weterynaryjnej kontroli granicznej oraz wzory
weterynaryjnych świadectw przekroczenia granicy dla zwierząt i produktów, mając
na względzie ochronę zdrowia ludzi i zwierząt oraz możliwość przemieszczania się
towarów między terytorium Rzeczypospolitej Polskiej a terytoriami innych państw,
6) częstotliwość
i sposób przeprowadzania kontroli fizycznej w ramach weterynaryjnej kontroli
granicznej towarów, mając na względzie ochronę zdrowia ludzi i zwierząt oraz
możliwość przemieszczania się towarów między terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej a terytoriami innych państw oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy
Unii Europejskiej,
7) w
porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, szczegółowe
zasady i sposób współdziałania organów Inspekcji Weterynaryjnej z organami
celnymi, mając na względzie zapewnienie sprawnej kontroli granicznej towarów,
zapewnienie wymogów weterynaryjnych przy ich wprowadzaniu i wyprowadzaniu do
składu celnego, wolnego obszaru celnego lub składu wolnocłowego oraz zapewnienie
warunków weterynaryjnych przy składowaniu.
15. Minister
właściwy do spraw rolnictwa może określić, w drodze rozporządzenia, procedury
kontroli oraz listę portów morskich, w których mogą być rozładowywane świeże
ryby lub świeże produkty rybne pochodzące bezpośrednio z połowów, ze statków pod
banderą innego kraju, mając na względzie zapewnienie właściwej jakości
zdrowotnej ryb poławianych przez statki będące pod banderą innego kraju i
produktów rybnych pochodzących z tych statków.
16. Minister
właściwy do spraw rolnictwa ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej «Monitor Polski» wykaz towarów podlegających
weterynaryjnej kontroli granicznej, z uwzględnieniem kodów nomenklatury
towarowej taryfy celnej (PCN).
17. Koszty
związane z działaniami, o których mowa w ust. 11-13, obciążają w całości
właściciela towarów. Koszty są pomniejszane o ewentualny dochód uzyskany ze
sprzedaży surowców po uboju zwierząt lub produktów po ich uzdatnieniu.
18. Weterynaryjnej
kontroli granicznej nie przeprowadza się w przypadku handlu. Organy Inspekcji
Weterynaryjnej mogą jednak przeprowadzać wyrywkowe, niedyskryminujące kontrole
towarów przywiezionych z krajów członkowskich Unii Europejskiej, a także
przeprowadzać takie kontrole w sytuacjach, o których mowa w art. 18 ust. 2 i 3.
19. W
wyjątkowych przypadkach dopuszcza się możliwość przywozu zwierząt przez porty
morskie lub lotnicze, w których nie prowadzi się weterynaryjnej kontroli
granicznej, pod warunkiem że zwierzęta są transportowane tym samym statkiem lub
samolotem do punktu weterynaryjnej kontroli granicznej, w którym ta kontrola
zostanie przeprowadzona.
Art. 15. 1. Towary
przywiezione mogą być poddane kwarantannie lub badaniom w miejscu ich
przeznaczenia, które określi decyzją graniczny lekarz weterynarii. Szczegółowy
zakres badań ustala w instrukcji Główny Lekarz Weterynarii.
2. Uboju
przywiezionych zwierząt rzeźnych dokonuje się bez zbędnej zwłoki w rzeźni
wyznaczonej przez powiatowego lekarza weterynarii, stosownie do wymagań
zdrowotnych zwierząt, przy czym zwierzęta muszą być ubite w tej rzeźni nie
później niż 5 dni po ich przywiezieniu do rzeźni.
3. Ostateczna
kontrola weterynaryjna towaru odbywa się w punkcie weterynaryjnej kontroli
granicznej, a graniczny lekarz weterynarii, w zależności od jej wyniku, wydaje
jedną z następujących decyzji:
1) o
dopuszczeniu do handlu,
2) o
uzdatnianiu produktów z przeznaczeniem na cele paszowe,
3) nakazującą
wywóz za granicę,
4) nakazującą
zniszczenie,
5) nakazującą
zabicie zwierzęcia lub ubój sanitarny w wyznaczonej rzeźni albo wyładunek
zwierzęcia,
6) pozwalającą
na złożenie w magazynie celnym,
7) pozwalającą,
na wniosek zainteresowanego, na wprowadzenie do składu celnego, wolnego obszaru
celnego lub składu wolnocłowego.
4. Przepisy ust. 1-3 stosuje
się odpowiednio do towarów zaopatrzonych w polskie świadectwo zdrowia
wywiezionych za granicę i stamtąd cofniętych do kraju. Przywóz cofniętego towaru może
nastąpić tylko przez ten punkt kontroli granicznej, przez który nastąpił
wywóz.
5. Towary przywiezione z
zagranicy mogą być zwolnione od kwarantanny i badań, o których mowa w ust. 1,
jeżeli umowy międzynarodowe przewidują, na zasadach wzajemności, uproszczony tok
postępowania w nadzorze weterynaryjnym nad towarami w obrocie z zagranicą.
6. Towary
przywiezione mogą być poddane wyrywkowemu badaniu w miejscach przeznaczenia
przed wprowadzeniem na rynek lub przetworzeniem zgodnie z procedurą postępowania
ustaloną w instrukcji wydanej przez Głównego Lekarza Weterynarii.
7. Jeżeli
graniczny lekarz weterynarii nakaże kwarantannę zwierząt, to powinna ona odbyć
się, w zależności od stwierdzonego ryzyka, w jednym z następujących miejsc:
1) w
punkcie kontroli granicznej lub w jego pobliżu,
2) w
gospodarstwie przeznaczenia,
3) w
stacji kwarantanny usytuowanej w pobliżu miejsca przeznaczenia zwierząt.
8. Dopuszcza
się ustalenie stacji kwarantanny w kraju eksportującym, pod warunkiem że spełnia
warunki weterynaryjne obowiązujące w Unii Europejskiej.
9. Właściwy
powiatowy lekarz weterynarii sprawujący nadzór nad składem celnym, wolnym
obszarem celnym, składem wolnocłowym, w zakresie przestrzegania warunków
weterynaryjnych, kontroluje wprowadzanie i wyprowadzanie towarów ze składu
celnego, wolnego obszaru celnego, składu wolnocłowego w zakresie, o którym mowa
w ust. 3 pkt 1-4.
Art. 15a. 1. Przepisów o
przywozie i przewozie towarów, o których mowa w art. 11-15, nie stosuje się do:
1) niewielkich
partii towaru przeznaczonych do własnego spożycia i stanowiących część bagażu
osobistego,
2) paczek
wysyłanych przez osoby prywatne do osób prywatnych,
3) próbek
handlowych,
4) produktów
przeznaczonych do określonych badań lub analiz,
5) produktów
przeznaczonych do spożycia na pokładzie międzynarodowych środków transportu, pod
warunkiem że nie zostaną one wprowadzone na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej,
6) psów
i kotów towarzyszących podróżnym i nieprzeznaczonych do obrotu, pod warunkiem że
są zaopatrzone w świadectwo zdrowia,
7) spreparowanych
zwierząt lub ich części nieprzeznaczonych do działalności gospodarczej.
2. Minister
właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) wielkości
oraz wymagania weterynaryjne w zakresie przywozu i przewozu towarów, o których
mowa w ust. 1,
2) szczegółowe
zasady kontroli przez organy celne przywożonych z zagranicy i przewożonych psów
i kotów, o których mowa w ust. 1 pkt 6
- mając na względzie obowiązujące w
tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.
Art. 16. W razie uzasadnionego
niebezpieczeństwa przeniesienia z zagranicy choroby zakaźnej zwierząt lub innego
zagrożenia dla zdrowia i życia ludzi lub zwierząt Rada Ministrów, na wniosek
Głównego Lekarza Weterynarii, w drodze rozporządzenia:
1) zakazuje
przywozu do kraju lub przewozu przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
towarów lub innych produktów,
2) może
określić postępowanie granicznego lekarza weterynarii w stosunku do osób
przybywających z zagranicy oraz ich produktów
Art. 17. 1. Główny Lekarz
Weterynarii prowadzi listy krajowych zakładów uprawnionych do produkcji na rynki
innych krajów, zwanych dalej «listami Głównego Lekarza Weterynarii». Zakłady
produkujące materiał biologiczny, pozyskujące, przetwarzające i składujące mięso
i inne środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego, niejadalne produkty zwierzęce,
środki żywienia zwierząt mogą zostać wpisane na właściwą listę Głównego Lekarza
Weterynarii, jeżeli spełniają warunki weterynaryjne obowiązujące w produkcji na
rynek krajów członkowskich Unii Europejskiej lub określone przez właściwe organy
weterynaryjne kraju, do którego przeznaczony jest produkt.
2. Nadzór
nad przestrzeganiem przez producenta warunków, o których mowa w ust. 1, sprawuje
powiatowy lekarz weterynarii.
3. Wpis
zakładu na listę, o której mowa w ust. 1, następuje na wniosek właściciela
zakładu, po przeprowadzeniu kontroli przez powiatowego lekarza weterynarii i
wydaniu, na podstawie kontroli sprawdzającej, pozytywnej opinii przez
wojewódzkiego lekarza weterynarii oraz po zatwierdzeniu zakładu przez właściwy
organ weterynaryjny Unii Europejskiej albo kraju, do którego są przeznaczone
produkty, jeżeli takie zatwierdzenie jest wymagane.
4. Jeżeli
zakład nie spełnia albo nie przestrzega wymaganych warunków weterynaryjnych,
albo uniemożliwia przeprowadzenie skutecznej kontroli, Główny Lekarz
Weterynarii, na wniosek wojewódzkiego lekarza weterynarii, dokonuje zawieszenia
uprawnień, o których mowa w ust. 1, lub skreślenia zakładu z listy Głównego
Lekarza Weterynarii.
5. O
wpisach i zmianach dokonywanych na listach, o których mowa w ust. 1, Główny
Lekarz Weterynarii powiadamia właściwego wojewódzkiego, a także powiatowego
lekarza weterynarii, którzy dokonują odpowiednich adnotacji w rejestrze, o
którym mowa w art. 5 ust. 3c i art. 31 ust. 4.
6. Produkcja
środków spożywczych pochodzenia zwierzęcego w zakładach posiadających
uprawnienia, o których mowa w ust. 1, może być prowadzona wyłącznie z użyciem
surowców pochodzących z zakładów uprawnionych do produkcji na rynek danego kraju
lub obszaru, z wyłączeniem produktów niepodlegających takim wymaganiom.
7. Jeżeli
zakłady, o których mowa w ust. 6, prowadzą produkcję z zastosowaniem surowców
pochodzących z zakładów nieposiadających takich uprawnień, to surowce te powinny
być przechowywane w oddzielnych magazynach, a proces produkcji z ich użyciem
powinien być prowadzony w oddzielnych pomieszczeniach lub w wydzielonym cyklu
produkcyjnym i czasie. Uzyskane w ten sposób produkty nie mogą być oznakowane
inaczej niż produkty przeznaczone na rynek krajowy i mogą być wprowadzone
wyłącznie do obrotu krajowego.
Art. 18. 1. Towary przeznaczone
do wywozu podlegają kontroli weterynaryjnej w miejscu wysyłki, z zastrzeżeniem
ust. 2 i 3.
2. Organy
Inspekcji Weterynaryjnej mogą przeprowadzać kontrole przesyłek zwierząt w
trakcie transportu, w punktach kontroli granicznej oraz w punkcie postojowym,
mające na celu sprawdzenie przestrzegania przepisów o ochronie zwierząt.
3. Właściwy
organ Inspekcji Weterynaryjnej może w każdym czasie zarządzić, z zachowaniem
wymogów prawa celnego, weterynaryjną kontrolę graniczną przy wywozie towarów, w
przypadku podejrzenia wystąpienia:
1) nieprawidłowości
dotyczących przebiegu kontroli,
2) nieprawidłowości
w wydanych dokumentach weterynaryjnych,
3) innych
okoliczności stanowiących zagrożenie dla zdrowia ludzi lub zwierząt.
4. Minister
właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, gatunki zwierząt i
produkty, którymi handel określają przepisy Unii Europejskiej, sposób
prowadzenia kontroli weterynaryjnej, wymagania weterynaryjne, jakim muszą
odpowiadać zwierzęta i produkty, oraz wzory wymaganych świadectw zdrowia lub
dokumentów handlowych, mając na względzie swobodne przemieszczanie towarów
między terytorium Rzeczypospolitej Polskiej a terytoriami innych krajów
członkowskich Unii Europejskiej.
Rozdział 4
Zgłaszanie, wykrywanie i likwidowanie chorób zakaźnych
zwierząt
Art. 19. 1. W
razie podejrzenia wystąpienia choroby zakaźnej u zwierzęcia wymienionej w załączniku nr 1 do ustawy, jego posiadacz jest
obowiązany do:
1) natychmiastowego zawiadomienia o tym właściwego miejscowo organu Inspekcji
Weterynaryjnej lub wójta (burmistrza, prezydenta) albo najbliższego zakładu
leczniczego dla zwierząt,
2) pozostawienia zwierząt w miejscu ich
stałego przebywania i niewprowadzania tam innych zwierząt,
3) uniemożliwienia osobom postronnym
dostępu do pomieszczeń lub miejsc, w których znajdują się zwierzęta podejrzane o
zakażenie lub zwłoki zwierzęce,
4) wstrzymania się od wywożenia, wynoszenia
i sprzedaży mięsa, środków spożywczych pochodzenia zwierzęcego, niejadalnych
surowców zwierzęcych, zwłok zwierzęcych, paszy, ściółki i innych przedmiotów
znajdujących się w miejscu, w którym wystąpiła choroba,
5) udostępnienia zwierząt i zwłok
zwierzęcych do badań i zabiegów weterynaryjnych, a także udzielania pomocy przy
wykonywaniu badań i zabiegów,
6) udzielania organom Inspekcji
Weterynaryjnej oraz osobom działającym w imieniu tych organów wyjaśnień i
podawania informacji, które mogą mieć znaczenie do wykrycia choroby i źródeł
zakażenia lub zapobiegania jej szerzeniu.
2. Obowiązek, o którym mowa w
ust. 1 pkt 1, ciąży również na osobach mających styczność ze zwierzętami w
związku z wykonywaniem obowiązków służbowych lub zawodowych. Obowiązkiem lekarza
weterynarii jest ponadto poinformowanie posiadacza zwierzęcia o obowiązkach
określonych w ust. 1 i nadzorowanie ich wykonania do czasu przybycia powiatowego
lekarza weterynarii lub osoby przez niego upoważnionej.
3. Wójt (burmistrz, prezydent)
lub zakład leczniczy dla zwierząt niezwłocznie informuje organ Inspekcji
Weterynaryjnej o otrzymaniu zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1.
4. Powiatowy lekarz weterynarii
po otrzymaniu zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, ust. 2 i 3, podejmuje
niezwłocznie czynności w celu wykrycia lub wykluczenia choroby zakaźnej. W razie
uzasadnionego podejrzenia choroby zakaźnej lub jej stwierdzenia rejonowy lekarz
weterynarii stosuje odpowiednio środki przewidziane w art. 22.
Art. 20. 1. Lekarze weterynarii leczący
zwierzęta obowiązani są do prowadzenia dokumentacji z pełnionych czynności i
stosowanych środków leczniczych.
2. Minister właściwy do spraw
rolnictwa, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Lekarsko-Weterynaryjnej,
określi, w drodze rozporządzenia, zakres i sposób prowadzenia dokumentacji.
Art. 20a. 1. Tworzy się
system gromadzenia i przekazywania informacji dotyczących występowania chorób zakaźnych, o których mowa w art. 3.
2. Powiatowy
lekarz weterynarii prowadzi księgę chorób zakaźnych zwierząt zawierającą
informacje o chorobach podlegających:
1) natychmiastowemu
zgłoszeniu,
2) rejestracji.
3. Lekarze
weterynarii, o których mowa w art. 20 ust. 1, przekazują właściwemu powiatowemu
lekarzowi weterynarii roczne informacje o chorobach podlegających rejestracji.
4. Powiatowi
lekarze weterynarii przekazują wojewódzkiemu lekarzowi weterynarii:
1) informacje
o chorobach zakaźnych zwierząt, o których mowa w art. 3 ust. 1, natychmiast po
ich wystąpieniu oraz za każdy miesiąc w formie zbiorczej,
2) zbiorcze
informacje roczne o występowaniu chorób, o których mowa w art. 3 ust. 2.
5. Wojewódzcy
lekarze weterynarii, w trybie określonym w ust. 4, przekazują informacje
Głównemu Lekarzowi Weterynarii, który wykonując postanowienia konwencji i umów
międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest stroną, powiadamia Komisję
Europejską, właściwe organizacje międzynarodowe oraz inne kraje o występowaniu
chorób zakaźnych zwierząt w Rzeczypospolitej Polskiej.
6. Minister
właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, wzór księgi chorób
zakaźnych zwierząt, wzory raportów oraz sposoby przekazywania informacji o
występowaniu chorób zakaźnych zwierząt, mając na względzie ujednolicenie sposobu
zbierania i przekazywania danych dotyczących występowania chorób zakaźnych
zwierząt.
Art. 21. Minister właściwy do
spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposoby
postępowania przy zwalczaniu poszczególnych chorób zakaźnych zwierząt, a w
szczególności procedury stwierdzania i wygaszania ognisk tych chorób oraz sposób
prowadzenia dokumentacji w tym zakresie,
2) procedurę
uznawania obszaru kraju lub jego części za wolne od chorób, o których mowa w pkt
1
- mając na względzie zapobieganie
rozprzestrzenianiu się chorób zakaźnych zwierząt, ochronę zdrowia ludzi i
zwierząt, jak również możliwość przemieszczania zwierząt i produktów pochodzenia
zwierzęcego między obszarami o takim samym statusie zdrowotnym.
Art. 21a. 1. W powiatach,
województwach, a także w skali całego kraju przygotowuje się i poddaje stałej
aktualizacji plany gotowości zwalczania chorób zakaźnych zwierząt, o których
mowa w załączniku nr 1 do ustawy, oraz innych chorób charakteryzujących się
wysokim stopniem zaraźliwości, o których mowa w art. 3 ust. 2. W planach tych
przydzielone zostaną zadania organom administracji rządowej i samorządowej, a
także poszczególnym podmiotom na wypadek wystąpienia chorób zakaźnych zwierząt.
2. Minister
właściwy do spraw rolnictwa, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw administracji publicznej, po
zasięgnięciu opinii Rady Sanitarno-Epizootiologicznej, określi, w drodze
rozporządzenia, warunki tworzenia i wykonywania planów gotowości, o których mowa
w ust. 1, kierując się potrzebą szybkiego i skutecznego likwidowania ognisk
chorób zakaźnych zwierząt.
3. Projekty
planów gotowości zwalczania chorób, wyszczególnionych w załączniku nr 1 do
ustawy, przygotowują odpowiednio powiatowy lekarz weterynarii, wojewódzki lekarz
weterynarii, Główny Lekarz Weterynarii, powołując w swoich strukturach
organizacyjnych zespoły kryzysowe.
Art. 22. W celu
wykrywania i likwidowania chorób zakaźnych zwierząt powiatowy lekarz weterynarii
może:
1) nakazać odosobnienie, strzeżenie lub
obserwację zwierząt chorych albo podejrzanych o zakażenie,
2) zakazać wydawania świadectw miejsca
pochodzenia zwierząt lub świadectw zdrowia
zwierząt,
3) skierować do uboju sanitarnego albo
nakazać zabicie zwierząt chorych lub podejrzanych o zakażenie,
4) nakazać oczyszczenie i odkażenie
pomieszczeń, odkażenie, zniszczenie lub usunięcie w sposób wykluczający
niebezpieczeństwo szerzenia choroby zakaźnej: środków żywienia zwierząt,
ściółki, nawozu, narzędzi i innych przedmiotów, z którymi stykały się zwierzęta
chore lub podejrzane o zakażenie,
5) zakazać osobom, które były lub mogły być
w styczności ze zwierzętami chorymi na chorobę zakaźną lub podejrzanymi o
zakażenie, czasowego opuszczania miejsca wystąpienia choroby zakaźnej,
6) nakazać odkażanie odzieży i rzeczy osób,
które były lub mogły być w styczności ze zwierzętami chorymi lub podejrzanymi o
zakażenie,
7) zakazać wstępu określonym osobom do
miejsc przebywania zwierząt,
8) zakazać karmienia zwierząt określonymi
paszami lub pojenia z określonych zbiorników i ujęć wody,
9) wyznaczyć
określone miejsca, w odniesieniu do których obowiązuje zakaz wprowadzania,
przeprowadzania i wyprowadzania zwierząt lub sprowadzania i wywożenia mięsa,
środków spożywczych pochodzenia zwierzęcego i niejadalnych produktów
zwierzęcych, zwłok zwierzęcych i środków żywienia zwierząt,
10) nakazać badanie oraz przeprowadzenie sekcji
zwłok zwierzęcych,
11) nakazać leczenie i inne zabiegi na
zwierzętach,
12) zakazać używania zwierząt w celu rozmnażania
lub nakazać ich trzebienie,
13) określać
sposób postępowania ze zwierzętami chorymi albo podejrzanymi o zakażenie,
zwłokami zwierzęcymi, mięsem, środkami spożywczymi pochodzenia zwierzęcego i
niejadalnymi produktami zwierzęcymi oraz środkami żywienia zwierząt zakażonymi
lub podejrzanymi o zakażenie,
14) nakazać podmiotom zajmującym się ubojem
zwierząt przeprowadzenie uboju sanitarnego za zwrotem kosztów związanych z tym
ubojem,
15) nakazać na określonym obszarze odstrzał
sanitarny zwierząt.
Art. 23. 1. Na
obszarach, na których występuje choroba zakaźna lub bezpośrednie zagrożenie jej
wystąpienia, wojewoda, na wniosek wojewódzkiego lekarza weterynarii, w drodze
rozporządzenia, może:
1) wprowadzić czasowe ograniczenia w ruchu
osobowym,
2) czasowo zakazać organizowania widowisk,
zgromadzeń, pochodów lub nakazać czasowe zamknięcie zakładów pracy,
3) czasowo zakazać organizowania spędów,
targów, wystaw zwierząt, polowań i odłowów zwierząt łownych,
4) ograniczyć albo zakazać obrotu towarami,
zwłokami zwierzęcymi, surowcami i produktami rolnymi oraz innymi przedmiotami,
które mogą spowodować szerzenie się choroby zakaźnej,
5) określić obszary, na których występuje
choroba zakaźna lub zagrożenie wystąpieniem choroby zakaźnej, oraz sposób ich
oznaczenia,
6) nakazać
przegląd zwierząt, oczyszczanie, odkażanie, deratyzację i dezynfekcję miejsc
przebywania zwierząt lub miejsc przechowywania i przetwarzania zwłok
zwierzęcych, mięsa, środków spożywczych pochodzenia zwierzęcego i niejadalnych
produktów zwierzęcych, środków żywienia zwierząt, a także oczyszczanie i
odkażanie środków transportu,
7) wyznaczać określone obszary, na których
obowiązuje zakaz wprowadzania, przeprowadzania i wyprowadzania towarów, zwłok
zwierzęcych, surowców i produktów rolnych oraz innych przedmiotów, które mogą
spowodować szerzenie się choroby zakaźnej.
2. Rozporządzenie wojewody,
wydane w związku z wystąpieniem choroby zakaźnej zwierząt lub bezpośrednim
zagrożeniem jej wystąpienia, wchodzi w życie z dniem podania do wiadomości
publicznej w sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie, a następnie jest
ogłaszane w wojewódzkim dzienniku urzędowym.
Na
wniosek wojewódzkiego lekarza weterynarii wojewoda uchyla wydane rozporządzenie,
o którym mowa w ust. 2.
Art. 24. 1. W
razie wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt lub bezpośredniego zagrożenia jej
wystąpienia na terenie całego kraju lub jego części, minister właściwy do spraw
rolnictwa, w drodze rozporządzenia, może zarządzić środki przewidziane w art. 23
ust. 1, a ponadto nakazać przeprowadzenie powszechnych badań, szczepień,
leczenia i innych zabiegów na zwierzętach wrażliwych na chorobę zakaźną.
2. Minister właściwy do spraw
rolnictwa, w drodze rozporządzenia, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw wewnętrznych, określi zasady wprowadzania czasowych zakazów opuszczania
miejsca wystąpienia choroby zakaźnej, o których mowa w art. 22 pkt 5, oraz
czasowych ograniczeń w ruchu osobowym, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 1.
Art. 25. 1. Za
konie, bydło, świnie, owce i kozy, drób, jelenie i daniele utrzymywane w warunkach fermowych zabite z nakazu organów Inspekcji
Weterynaryjnej lub skierowane do uboju sanitarnego albo za wymienione zwierzęta
padłe w wyniku zastosowania zabiegów nakazanych przez te organy - przysługuje
odszkodowanie ze środków budżetu państwa.
2. Odszkodowanie, o którym mowa
w ust. 1, przysługuje w wysokości wartości rynkowej zwierzęcia. Wysokość
odszkodowania pomniejsza się o kwotę otrzymaną ze sprzedaży mięsa i niejadalnych
produktów zwierzęcych uzyskanych ze zwierząt poddanych ubojowi sanitarnemu lub ze
sprzedaży zwłok zwierzęcych albo ich części.
3. Wartość rynkową zwierząt
określa się na podstawie średniej z trzech kwot oszacowania przyjętych przez
właściwego powiatowego lekarza weterynarii oraz dwóch rzeczoznawców wyznaczonych
przez wójta (burmistrza, prezydenta).
"3a. Odszkodowanie
przysługuje również za zniszczone z nakazów organów Inspekcji Weterynaryjnej
środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego, środki żywienia zwierząt oraz sprzęt,
który nie może być poddany dezynfekcji.
4. Odszkodowanie nie
przysługuje:
1) jeżeli posiadacz zwierzęcia nie
zastosował się do przepisów art. 19 ust. 1 oraz obowiązków nałożonych na
podstawie art. 22-24,
2) jeżeli posiadacz wprowadził do swojego
gospodarstwa zwierzę, o którym wiedział, że jest chore lub podejrzane o
zakażenie, albo zwierzę bez świadectwa miejsca pochodzenia i nie oznakowane lub
bez świadectwa zdrowia, jeżeli takie warunki były wymagane na podstawie art. 7,
3) za zwierzęta:
a) stanowiące własność podmiotów
prowadzących działalność w zakresie:
- handlu
zwierzętami, mięsem, środkami spożywczymi pochodzenia zwierzęcego, niejadalnymi
surowcami zwierzęcymi, paszami i surowcami paszowymi,
- uboju zwierząt i
przetwarzania mięsa,
- skupu i
przetwarzania zwłok zwierzęcych i niejadalnych surowców zwierzęcych,
- transportu
zwierząt, mięsa, zwłok zwierzęcych i niejadalnych surowców zwierzęcych,
b) sprowadzone z zagranicy z naruszeniem
art. 10 i 11 i 14-16.
5. Decyzję w sprawie
odszkodowania wydaje powiatowy lekarz weterynarii. Decyzja o przyznaniu
odszkodowania jest ostateczna. Posiadacz zwierzęcia niezadowolony z wysokości
przyznanego odszkodowania może, w terminie miesiąca od daty doręczenia decyzji w
tej sprawie, wnieść powództwo do sądu rejonowego.
6. Osobom, którym nie
przysługuje odszkodowanie, a które przyczyniły się do szybkiej likwidacji
choroby zakaźnej, Główny Lekarz Weterynarii, na wniosek wojewódzkiego lekarza
weterynarii, może przyznać nagrodę.
7. Wypłacone odszkodowania, o
których mowa w ust. 1, nie podlegają zajęciu na pokrycie należności publicznych,
jeżeli zostaną wykorzystane na odtworzenie wcześniej posiadanego stanu zwierząt.
8. Minister właściwy do spraw
rolnictwa w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych
określi, w drodze rozporządzenia, tryb powoływania i odwoływania rzeczoznawców,
ich kwalifikacje i zasady wynagradzania oraz szczegółowe zasady oszacowywania
zwierząt.
9. Minister
właściwy do spraw rolnictwa określi tryb i sposób ustalania odszkodowania, o
którym mowa w ust. 3a, uwzględniając wartość rynkową zniszczonych produktów oraz
sprzętu.
Art. 25a. 1. Wprowadza się
obowiązek zwalczania chorób lub infekcji, które mogą być w naturalny sposób
przenoszone ze zwierzęcia na człowieka lub przez środki spożywcze pochodzenia
zwierzęcego.
2. Minister
właściwy do spraw rolnictwa w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zdrowia, określi, w drodze rozporządzenia:
1) listę
chorób, o których mowa w ust. 1, podlegających zwalczaniu u zwierząt,
2) programy
zwalczania chorób, o których mowa w ust. 1, oraz wysokość odszkodowania w
przypadku nakazu zabicia zwierząt
- kierując się potrzebą
ochrony zdrowia i życia ludzi.
3. Do
zwalczania chorób, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy art. 19-21 i
22-25.
Rozdział 5
Badanie zwierząt rzeźnych i mięsa
Art. 26. 1. Zwierzęta rzeźne i
ich mięso, mięso zwierząt łownych i innych zwierząt przeznaczone do spożycia
przez ludzi, środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego oraz środki żywienia
zwierząt objęte są obowiązkiem badania, które należy do zadań powiatowego
lekarza weterynarii.
2. Powiatowy
lekarz weterynarii organizuje i nadzoruje badania, o których mowa w ust. 1,
ustala terenowe obwody badania i obwody badania dla poszczególnych rzeźni oraz
wyznacza dla nich lekarzy weterynarii i inne osoby, o których mowa w art. 44,
uprawnione do przeprowadzania badań.
Art. 27. 1. Ubój zwierząt
rzeźnych, których świeże mięso lub jego przetwory mają być wprowadzane na rynek,
wykonywany jest wyłącznie w rzeźni, przy czym ubój z konieczności może być
wykonywany również poza rzeźnią za zgodą i pod nadzorem lekarza weterynarii.
2. Do
uboju w rzeźni mogą być dopuszczone zwierzęta rzeźne zaopatrzone w świadectwo
zdrowia oraz, w przypadku bydła, owiec, kóz, świń, oznakowane zgodnie z systemem
rejestracji i identyfikacji zwierząt.
3. Powiatowy
lekarz weterynarii, kierując do uboju sanitarnego zwierzęta rzeźne, wydaje
skierowanie określające w szczególności przyczynę wydania skierowania i dane
identyfikujące zwierzę lub zwierzęta oraz inne informacje istotne z uwagi na
ocenę mięsa.
4. Lekarz
weterynarii, kierując do uboju z konieczności zwierzęta, wydaje skierowanie
zawierające dane identyfikujące zwierzę, przyczynę wydania skierowania,
informację o stosowanych środkach farmaceutycznych oraz inne informacje istotne
z uwagi na ocenę mięsa.
5. Dopuszcza
się ubój drobiu na terenie ferm drobiu o małej zdolności produkcyjnej oraz
królików na terenie gospodarstw, jeżeli mięso ma być dostarczone do sprzedaży
detalicznej lub bezpośrednio do konsumenta w tej samej lub sąsiedniej
miejscowości oraz po spełnieniu warunków określonych w przepisach wydanych na
podstawie art. 32 pkt 3.
6. Dopuszcza
się:
1) ubój
zwierząt dzikich utrzymywanych przez człowieka oraz jeleni i danieli
utrzymywanych w warunkach fermowych na terenie gospodarstwa, w którym są
chowane, pod warunkiem uzyskania zgody powiatowego lekarza weterynarii,
2) ubój
świń, owiec i kóz na terenie gospodarstw, pod warunkiem wykorzystania uzyskanego
mięsa wyłącznie na potrzeby własne,
3) obrót
niewielką ilością mięsa zwierząt łownych, polegający na bezpośrednim
dostarczaniu towaru przez uprawniony podmiot do konsumenta lub sprzedaży
detalicznej,
4) przechowywanie
i rozbiór mięsa zwierząt łownych w miejscach sprzedaży detalicznej lub
przyległych pomieszczeniach produkcyjnych, jeżeli jest ono przechowywane i
przygotowywane wyłącznie w celu bezpośredniej sprzedaży konsumentowi.
Art. 28. 1. Obowiązkiem
badania są objęte:
1) przed
ubojem - zwierzęta rzeźne, z których świeże mięso oraz jego przetwory mają być
wprowadzane na rynek,
2) po
uboju - mięso i narządy zwierząt rzeźnych, z wyjątkiem nieprzeznaczonego do
wprowadzania na rynek mięsa królików i drobiu,
3) po
odstrzeleniu - mięso i narządy zwierząt łownych, z wyjątkiem zwierzyny drobnej
niepoddanej patroszeniu, skórowaniu lub odpierzeniu, dostarczonej bezpośrednio
do konsumenta lub sprzedaży detalicznej.
2. W
zależności od wyniku badania zwierzęcia, przeprowadzonego przed ubojem, może być
wydane:
1) zezwolenie
na ubój,
2) zezwolenie
na ubój z zachowaniem określonych warunków,
3) zakaz
uboju.
3. Po
uboju wszystkie części zwierzęcia powinny pozostać w miejscu uboju do czasu
zbadania, wydania oceny i oznakowania mięsa, z wyłączeniem prób pobranych do
badań laboratoryjnych.
Art. 29. 1. W zależności od
wyniku badania mięsa rozróżnia się i odpowiednio znakuje:
1) mięso
zdatne do spożycia,
2) mięso
warunkowo zdatne do spożycia,
3) mięso
niezdatne do spożycia.
2. Mięso
pozyskane ze świń, kóz i owiec poddanych ubojowi we własnym gospodarstwie
podlega dodatkowemu znakowaniu i może być wykorzystane wyłącznie na własne
potrzeby.
3. Mięso
i jego przetwory przeznaczone do wprowadzania na rynek powinny być zaopatrzone w
jeden z następujących dokumentów:
1) świadectwo
zdrowia wystawione przez urzędowego lekarza weterynarii,
2) handlowy
dokument identyfikacyjny zawierający znak weterynaryjny.
4. Przeznaczone
do spożycia mięso wołowe, poza wymaganiami określonymi w ust. 3, może być
wprowadzone na rynek po dołączeniu do każdego elementu lub porcji mięsa etykiety
zawierającej dane pochodzące z dokumentu identyfikacyjnego zwierzęcia.
5. Minister
właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, systemy znakowania
mięsa i informacje, jakie powinny zawierać etykiety, o których mowa w ust. 4,
mając na względzie możliwość zidentyfikowania zwierzęcia, od którego mięso
pochodzi, jak również miejsca jego pochodzenia i przebywania.
6. Minister
właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, sposób uzdatnienia
mięsa warunkowo zdatnego do spożycia oraz postępowania z mięsem niezdatnym do
spożycia, mając na względzie zachowanie zdrowia ludzi i zwierząt.
Art. 30. 1. Powiatowy lekarz weterynarii na
wniosek posiadacza mięsa, złożony w ciągu 24 godzin po dokonaniu badania i
oceny, może zmienić tę ocenę po przeprowadzeniu ponownego badania. Ocena wydana w tym trybie ma
charakter ostateczny.
2. Wniosek o
zmianę oceny mięsa, o którym mowa w ust. 1, składany jest na piśmie powiatowemu
lekarzowi weterynarii za pośrednictwem lekarza, który dokonał badania.
3. Koszty ponownego badania, o
którym mowa w ust. 1, łącznie z kosztami dojazdu ponosi posiadacz, jeżeli wynik
badania potwierdzi uprzednio wydaną ocenę mięsa.
Art. 31. 1. Podmioty podejmujące
działalność lub zajmujące się ubojem zwierząt rzeźnych lub skupem zwierząt
łownych, rozbiorem i przetwórstwem mięsa oraz produkcją mięsa mielonego i
wyrobów mięsnych niepoddanych obróbce termicznej, pozyskiwaniem, przetwórstwem
mleka, ryb, skorupiaków, mięczaków, jaj konsumpcyjnych i innych środków
spożywczych pochodzenia zwierzęcego, a także ich składowaniem i transportem, są
obowiązane:
1) zapewnić
warunki weterynaryjne, w tym wynikające z projektu technologicznego zakładu,
opracowanego na etapie projektu budowlanego zaopiniowanego przez powiatowego
lekarza weterynarii lub rzeczoznawcę uznanego przez Głównego Lekarza
Weterynarii,
2) zgłosić
zamiar rozpoczęcia działalności właściwemu powiatowemu lekarzowi weterynarii co
najmniej 60 dni przed jej rozpoczęciem oraz zaprzestanie działalności w terminie
7 dni od jej zaprzestania.
2. Obowiązek
wynikający z ust. 1 nie dotyczy podmiotów zajmujących się pozyskiwaniem mleka i
jaj konsumpcyjnych na własne potrzeby.
3. Powiatowy
lekarz weterynarii, po dokonaniu kontroli w zakresie, o którym mowa w ust. 1,
wydaje decyzję w sprawie dopuszczenia lub niedopuszczenia zakładu do prowadzenia
produkcji, nadaje weterynaryjny numer identyfikacyjny, o ile jest on wymagany, a
także kwalifikuje zakład do prowadzenia sprzedaży:
1) na
rynek Unii Europejskiej lub innych państw,
2) na
rynek krajowy,
3) bezpośredniej.
4. Powiatowy
lekarz weterynarii prowadzi rejestr zakładów dopuszczonych do prowadzenia
produkcji na obszarze jego właściwości. Do rejestru wpisuje się informacje
dotyczące przeprowadzonych kontroli oraz decyzji wydanych w trybie ust. 3 i art.
31b.
5. Powiatowy
lekarz weterynarii może w każdym czasie kontrolować, czy są spełnione i
utrzymywane warunki, o których mowa w ust. 1 pkt 1.
Art. 31a. 1. Dla zakładów
prowadzących działalność, o której mowa w art. 31, którym nadano weterynaryjny
numer indentyfikacyjny, wprowadza się system numeracji, który prowadzi Główny
Lekarz Weterynarii.
2. Minister
właściwy do spraw rolnictwa, w drodze rozporządzenia:
1) określi
sposób prowadzenia systemu numeracji, o którym mowa w ust. 1,
2) może
rozszerzyć zakres nadawania numeracji innym rodzajom działalności, w tym
wymienionym w art. 5
- mając na względzie
obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.
Art. 31b. 1. Powiatowy
lekarz weterynarii w razie stwierdzenia, że działalność, o której mowa w art.
31, prowadzona jest niezgodnie z warunkami weterynaryjnymi, w zależności od
zagrożenia zdrowia ludzi, zwierząt albo naruszenia przepisów o ochronie
zwierząt, wydaje decyzję:
1) nakazującą
usunięcie uchybień,
2) zakazującą
produkcji niektórych produktów lub handlu,
3) ograniczającą
wielkość produkcji lub nakazującą jej wstrzymanie,
4) ograniczającą
obszar wprowadzania na rynek.
2. Powiatowy
lekarz weterynarii może cofnąć decyzję o dopuszczeniu zakładu do prowadzenia
produkcji oraz o nadaniu weterynaryjnego numeru identyfikacyjnego, o którym mowa
w art. 31 ust. 3, jeżeli kierujący zakładem nie zastosuje się do zaleceń
wydanych w celu zapewnienia wymaganych warunków weterynaryjnych w określonym
terminie.
3. Przepisy
art. 31 i 31b nie naruszają przepisów art. 5 i 6.
Art. 31c. 1. Podmioty,
o których mowa w art. 31 ust. 1, odpowiadają za jakość i bezpieczeństwo
zdrowotne środków spożywczych pochodzenia zwierzęcego w zakresie prowadzonej
przez nie działalności.
2. W
przypadku podejrzenia niewłaściwej jakości zdrowotnej środków spożywczych, o
których mowa w ust. 1, powiatowy lekarz weterynarii podejmuje czynności
kontrolne w celu sprawdzenia jakości zdrowotnej tych środków, przed
wprowadzeniem ich na rynek. Przepisy art. 31b stosuje się odpowiednio.
3. Środki
spożywcze pochodzenia zwierzęcego przeterminowane lub o niewłaściwej jakości
zdrowotnej wprowadzone do obrotu nie podlegają zwrotowi do producenta.
4. W
razie stwierdzenia, że środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego o niewłaściwej
jakości zdrowotnej zostały wprowadzone na rynek, właściwy powiatowy lekarz
weterynarii powiadamia o tym właściwy organ Inspekcji Sanitarnej.
5. Postępowanie
ze środkami spożywczymi pochodzenia zwierzęcego o niewłaściwej jakości
zdrowotnej regulują przepisy o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia.
Art. 32. Minister właściwy do
spraw rolnictwa, w drodze rozporządzenia, określi:
1) sposób
badania zwierząt rzeźnych, badania, oceny i znakowania mięsa tych zwierząt oraz
mięsa zwierząt łownych, wykorzystania mięsa warunkowo zdatnego do spożycia,
mięsa niezdatnego do spożycia oraz prowadzenia dokumentacji w tym zakresie i
wzory świadectw lub innych dokumentów identyfikacyjnych, o których mowa w art.
27 ust. 2,
2) szczegółowe
warunki weterynaryjne wymagane przy prowadzeniu działalności, o których mowa w
art. 31 ust. 1, oraz wzory świadectw, o których mowa w art. 29 ust. 3 pkt 1,
3) szczegółowe
warunki weterynaryjne wymagane przy uboju zwierząt dzikich utrzymywanych przez
człowieka, królików, jeleni i danieli utrzymywanych w warunkach fermowych na
terenie gospodarstw oraz szczegółowe warunki udzielania zgody na ubój,
4) rodzaje
działalności gospodarczej i rodzaje zakładów nadzorowanych przez organy
Inspekcji Weterynaryjnej, którym nadaje się weterynaryjny numer
indentyfikacyjny,
5) szczegółowe
warunki weterynaryjne wymagane przy prowadzeniu działalności związanej ze
sprzedażą bezpośrednią
- mając na względzie
obowiązujące w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej, jak również potrzebę
ujednolicenia sposobów badania zwierząt rzeźnych i ich mięsa, prowadzenia
dokumentacji w tym zakresie, oceny, znakowania i postępowania z mięsem oraz
przestrzegania zasad ochrony zwierząt.
Art. 33. Wojewoda,
na wniosek wojewódzkiego lekarza weterynarii, w drodze rozporządzenia, ustali
wykaz rzeźni obowiązanych do skupu i przeprowadzania uboju zwierząt wymagających
uboju z konieczności.
Rozdział 6
Inspekcja Weterynaryjna
Art. 34. 1. Tworzy się Inspekcję
Weterynaryjną.
2. Inspekcją Weterynaryjną
kieruje Główny Lekarz Weterynarii.
3. Głównego Lekarza
Weterynarii, który jest centralnym organem administracji rządowej, powołuje i
odwołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek ministra właściwego do spraw
rolnictwa.
4. Zastępców, nie więcej niż dwóch, Głównego Lekarza
Weterynarii powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw rolnictwa na wniosek
Głównego Lekarza Weterynarii.
5. Główny Lekarz Weterynarii
kieruje Inspekcją Weterynaryjną przy pomocy Głównego Inspektoratu Weterynarii.
6. Organizację Głównego
Inspektoratu Weterynarii określa statut nadany, w drodze rozporządzenia, przez
ministra właściwego do spraw rolnictwa.
Art. 35. 1. Do
zakresu działania Inspekcji Weterynaryjnej należy zapobieganie chorobom zakaźnym
zwierząt i ich zwalczanie oraz nadzór nad jakością zdrowotną produktów
pochodzenia zwierzęcego, a w szczególności:
1) badanie
zwierząt rzeźnych i ich mięsa, mięsa zwierząt łownych oraz innych zwierząt,
przeznaczonego do spożycia przez ludzi,
2) sprawowanie
weterynaryjnej kontroli granicznej,
3) sprawowanie
nadzoru nad przestrzeganiem warunków weterynaryjnych,
4) sprawowanie
nadzoru nad jakością zdrowotną środków spożywczych pochodzenia zwierzęcego, w
tym nad warunkami sanitarnymi ich pozyskiwania, produkcji, przetwarzania,
składowania, transportu oraz sprzedaży bezpośredniej,
5) sprawowanie
nadzoru nad obrotem zwierzętami i produktami pochodzenia zwierzęcego,
6) sprawowanie
nadzoru nad jakością zdrowotną środków żywienia zwierząt,
7) sprawowanie
nadzoru nad stosowaniem środków farmaceutycznych i materiałów medycznych
przeznaczonych dla zwierząt i nad obrotem tymi środkami i materiałami,
8) kontrola
występowania pozostałości chemicznych i biologicznych, leków oraz skażeń
promieniotwórczych w tkankach zwierząt, środkach spożywczych pochodzenia
zwierzęcego oraz środkach żywienia zwierząt,
9) sprawowanie
nadzoru nad zdrowiem zwierząt przeznaczonych do rozrodu oraz nad jakością
zdrowotną materiału biologicznego,
10) sprawowanie
nadzoru nad przestrzeganiem przepisów o ochronie zwierząt,
11) sprawowanie
kontroli nad przestrzeganiem zasad identyfikacji i rejestracji zwierząt oraz
kontroli ich przemieszczania,
12) przeprowadzanie
przez zakłady higieny weterynaryjnej, wchodzące w skład wojewódzkich
inspektoratów weterynaryjnych, rozpoznawczych badań laboratoryjnych.
1a. Inspekcja
Weterynaryjna wykonuje zadania, o których mowa w ust. 1, na podstawie niniejszej
ustawy oraz przepisów odrębnych w zakresie określonym tymi przepisami.
1b. Inspekcja
Weterynaryjna może inicjować, organizować i prowadzić działalność
oświatowo-informacyjną dla podmiotów podlegających nadzorowi Inspekcji
Weterynaryjnej oraz popularyzować przepisy z zakresu zwalczania chorób zakaźnych
zwierząt, higieny środków spożywczych pochodzenia zwierzęcego i środków żywienia
zwierząt oraz ochrony zwierząt.
Art. 36. 1. Zadania Inspekcji Weterynaryjnej
określone w art. 35 wykonują następujące organy:
1) Główny Lekarz Weterynarii,
2) wojewoda przy pomocy wojewódzkiego
lekarza weterynarii jako kierownika wojewódzkiej inspekcji weterynaryjnej
wchodzącej w skład zespolonej administracji wojewódzkiej,
3) powiatowy
lekarz weterynarii, jako kierownik powiatowej inspekcji weterynaryjnej,
wchodzącej w skład zespolonej administracji powiatowej, pod zwierzchnictwem
starosty,
4) graniczny lekarz weterynarii.
2. Wojewódzki lekarz
weterynarii wykonuje w imieniu wojewody zadania i kompetencje Inspekcji
Weterynaryjnej określone w ustawie i przepisach odrębnych.
3. Wojewódzki lekarz
weterynarii może, za zgodą wojewody, powierzyć powiatowemu lekarzowi
weterynarii, w drodze porozumienia, prowadzenie spraw z zakresu swojej
właściwości, w tym również wydawanie w jego imieniu decyzji administracyjnych.
4. Funkcje
wojewódzkiego, powiatowego i granicznego lekarza weterynarii i ich zastępców
mogą pełnić wyłącznie osoby będące lekarzami weterynarii, posiadające prawo
wykonywania zawodu oraz:
1) w
przypadku wojewódzkiego lekarza weterynarii i jego zastępcy co najmniej 5-letni
staż pracy w administracji weterynaryjnej,
2) w
przypadku powiatowego i granicznego lekarza weterynarii i ich zastępców co
najmniej 3-letni staż pracy w administracji weterynaryjnej.
4a. Dodatkowo
na stanowisko wojewódzkiego, powiatowego i granicznego lekarza weterynarii i ich
zastępców wymagane jest posiadanie tytułu specjalisty w jednej z wymienionych
dziedzin:
1) epizootiologii
i administracji weterynaryjnej,
2) higieny
zwierząt rzeźnych i żywności pochodzenia zwierzęcego.
5. Minister właściwy do spraw
rolnictwa w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji publicznej
określi, w drodze rozporządzenia, siedziby oraz terytorialny zakres działania
granicznych lekarzy weterynarii.
Art. 37. 1. Wojewódzkiego lekarza
weterynarii powołuje i odwołuje wojewoda w porozumieniu z Głównym Lekarzem
Weterynarii.
2. Zastępcę wojewódzkiego
lekarza weterynarii powołuje i odwołuje wojewoda na wniosek wojewódzkiego
lekarza weterynarii.
3. Powiatowego lekarza
weterynarii powołuje i odwołuje starosta na wniosek wojewódzkiego lekarza
weterynarii.
4. Zastępcę powiatowego lekarza
weterynarii powołuje i odwołuje starosta na wniosek powiatowego lekarza
weterynarii.
5. Granicznego lekarza
weterynarii i jego zastępcę powołuje i odwołuje wojewoda na wniosek wojewódzkiego lekarza
weterynarii.
6. Główny
Lekarz Weterynarii może w każdym czasie zawiesić lub odsunąć od wykonywania
obowiązków wojewódzkiego, powiatowego i granicznego lekarza weterynarii, jeżeli
działalność tego lekarza lub podległej mu jednostki może zagrozić prawidłowemu
wykonywaniu zadań Inspekcji Weterynaryjnej, a zwłaszcza naruszyć bezpieczeństwo
sanitarno-weterynaryjne na obszarze właściwości danego organu. Zawieszenie lub
odsunięcie od wykonywania obowiązków następuje w drodze decyzji i wymaga
niezwłocznego powiadomienia odpowiednio wojewody lub starosty. Doręczenie
decyzji wraz ze szczegółowym uzasadnieniem powinno nastąpić bez zbędnej zwłoki.
7. Kompetencje
Głównego Lekarza Weterynarii, o których mowa w ust. 6, przysługują wojewódzkiemu
lekarzowi weterynarii w stosunku do granicznego i powiatowego lekarza
weterynarii.
Art. 38. 1. Wojewódzki, powiatowy i
graniczny lekarz weterynarii kieruje odpowiednio: wojewódzkim, powiatowym i
granicznym inspektoratem weterynarii.
2. (skreślony).
3. (skreślony).
4. Minister właściwy do spraw
rolnictwa w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji publicznej
określi, w drodze rozporządzenia, zasady organizacji inspektoratów weterynarii.
Art. 39. 1. W
rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego, w sprawach związanych z
wykonywaniem zadań i kompetencji Inspekcji Weterynaryjnej, jeżeli ustawa nie
stanowi inaczej, organem właściwym jest powiatowy lub graniczny lekarz
weterynarii.
2. W postępowaniu
administracyjnym organami wyższego stopnia w rozumieniu Kodeksu postępowania
administracyjnego są:
1) w stosunku do powiatowego lub
granicznego lekarza weterynarii - wojewódzki lekarz weterynarii,
2) w stosunku do wojewódzkiego lekarza
weterynarii - Główny Lekarz Weterynarii.
Art. 39a. 1. Główny Lekarz
Weterynarii:
1) ustala
ogólne kierunki działania Inspekcji Weterynaryjnej,
2) koordynuje
i kontroluje wykonywanie zadań przez wojewódzkich, powiatowych i granicznych
lekarzy weterynarii,
3) może
wydawać wojewódzkim, powiatowym i granicznym lekarzom weterynarii polecenia
dotyczące podjęcia czynności w zakresie ich merytorycznego działania oraz żądać
od nich informacji o całym zakresie działania Inspekcji Weterynaryjnej,
4) w
przypadku stwierdzenia w trakcie prowadzonej kontroli uchybień, może wydać
decyzję o czasowym zawieszeniu lub odebraniu uprawnień, uchylając decyzję
powiatowego, granicznego lub wojewódzkiego lekarza weterynarii,
5) współpracuje
z właściwymi organami weterynaryjnymi krajów członkowskich Unii Europejskiej i
krajów trzecich, Komisją Europejską, Międzynarodowym Urzędem do Spraw Epizootii
oraz innymi organizacjami międzynarodowymi, których Polska jest członkiem, w
zakresie swoich właściwości,
6) dokonuje
analiz i ocen sytuacji epizootycznej, jakości zdrowotnej środków spożywczych
pochodzenia zwierzęcego i stanu sanitarnego ich produkcji,
7) opracowuje
programy i plany dotyczące zapobiegania chorobom zakaźnym zwierząt i ich
zwalczania,
8) wydaje
instrukcje określające sposób postępowania organów i inspektorów Inspekcji
Weterynaryjnej,
9) organizuje
szkolenia dla pracowników Inspekcji Weterynaryjnej,
10) inicjuje
zmiany przepisów prawnych z dziedziny weterynarii oraz opiniuje projekty aktów
normatywnych,
11) utrzymuje
niezbędną rezerwę szczepionek i biopreparatów niezbędnych do diagnozowania i
zwalczania chorób zakaźnych zwierząt,
12) wykonuje
inne zadania określone w ustawie i przepisach odrębnych.
2. Główny
Lekarz Weterynarii składa Prezesowi Rady Ministrów oraz ministrowi właściwemu do
spraw rolnictwa coroczne sprawozdanie o stanie bezpieczeństwa
sanitarno-weterynaryjnego kraju.
3. Uprawnienia,
o których mowa w ust. 1 pkt 1-4 i 9, przysługują wojewódzkiemu lekarzowi
weterynarii w stosunku do powiatowych i granicznych lekarzy weterynarii.
4. Wojewódzki
lekarz weterynarii i powiatowy lekarz weterynarii raz na rok, a na żądanie w
każdym czasie, przekazują odpowiednio wojewodzie i staroście informacje o stanie
bezpieczeństwa sanitarno-weterynaryjnego na obszarze województwa lub powiatu.
5. Informacje,
o których mowa w ust. 4, wojewódzki lekarz weterynarii przekazuje również
Głównemu Lekarzowi Weterynarii.
6. W
przypadku bezpośredniego zagrożenia bezpieczeństwa sanitarno-weterynaryjnego
odpowiednio wojewoda lub starosta (prezydent miasta na prawach powiatu) może
wydać właściwemu organowi Inspekcji Weterynaryjnej polecenie podjęcia działań
zmierzających do usunięcia tego zagrożenia.
7. Polecenie
wydane na podstawie ust. 6 nie może dotyczyć wykonania konkretnych czynności
służbowych ani określać sposobu wykonania zadania przez organy Inspekcji
Weterynaryjnej. Polecenie powinno ustalać przedmiot działania lub wskazywać stan
niezgodny z prawem, którego usunięcie dotyczy.
Art. 39b. 1. Starosta, wójt (burmistrz,
prezydent miasta) ponoszą wyłączną odpowiedzialność za treść polecenia wydanego
na podstawie art. 39a ust. 6.
2. Polecenie przekazane ustnie
wymaga potwierdzenia na piśmie.
3. Polecenie podlega
niezwłocznemu wykonaniu. Właściwy powiatowy lekarz weterynarii natychmiast
przedkłada sprawę wojewódzkiemu lekarzowi weterynarii, jeżeli nie jest w stanie
wykonać polecenia albo jeżeli polecenie narusza prawo.
4. Polecenie naruszające prawo
jest nieważne. O nieważności polecenia rozstrzyga wojewoda.
Art. 39c. 1. W
sprawach należących do właściwości powiatowego lekarza weterynarii, w których
przedmiot kontroli znajduje się we władaniu powiatu lub w których stroną są
organy powiatu albo jednostki organizacyjne im podlegające, uprawnienia organu
pierwszej instancji przejmuje wojewódzki lekarz weterynarii.
2. Przepis
ust. 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli między organami powiatu a powiatowym
lekarzem weterynarii zachodzą rozbieżności co do stanowisk dotyczących
przedmiotu kontroli i działań podejmowanych na podstawie niniejszej ustawy.
Art. 40. Organy
Inspekcji Weterynaryjnej przy wykonywaniu swoich zadań są obowiązane
współpracować z właściwymi organami Inspekcji Sanitarnej i organami jednostek
samorządu terytorialnego.
Art. 41. 1. Pracownicy Inspekcji
Weterynaryjnej oraz osoby wyznaczone na podstawie art. 44, w zakresie
wykonywania zadań określonych w ustawie, mają prawo:
1) wstępu do:
a) wszelkich miejsc przebywania zwierząt,
b) rzeźni i miejsc badania mięsa,
c) miejsc, w których prowadzona jest
działalność określona w art. 5 ust. 1 i art. 31 ust. 1,
d) wszelkich środków transportu używanych
do przewozu zwierząt, mięsa, środków spożywczych pochodzenia zwierzęcego i
niejadalnych surowców zwierzęcych, materiału biologicznego, pasz i surowców
paszowych oraz obiektów, w których znajdują się te środki transportu,
2) żądania pisemnych lub ustnych
informacji,
3) żądania okazywania i udostępniania
dokumentów,
4) pobierania nieodpłatnie próbek do badań.
1a. Uzyskane w wyniku kontroli
informacje, dokumenty i inne dane, dotyczące w szczególności stosowanej przez
kontrolowanego technologii, są objęte tajemnicą służbową i nie mogą być
przekazywane innym organom ani ujawniane, jeśli nie wymaga tego dobro
publiczne.
2. Pracownicy Inspekcji
Weterynaryjnej oraz osoby wyznaczone na podstawie art. 44, w zakresie
wykonywania zadań określonych w ustawie, podlegają szczególnej ochronie prawnej,
przewidzianej w odrębnych przepisach dla funkcjonariuszy publicznych.
Art. 41a. 1. Urzędowy
lekarz weterynarii nie może poświadczać w świadectwie zdrowia zwierząt lub innym
dokumencie weterynaryjnym danych, których sprawdzenie nie jest możliwe, oraz
podpisywać świadectw zdrowia lub innych dokumentów weterynaryjnych in blanco,
lub dokumentów dotyczących towarów, których nie kontrolował lub których kontrola
nie należała do jego właściwości.
2. Urzędowy
lekarz weterynarii może wystawić świadectwo zdrowia na podstawie wyników badań
kontrolnych, a także badań wykonanych w trakcie kontroli wewnętrznej, kontroli
epizootycznej lub epidemiologicznej oraz na podstawie wyników innych urzędowych
kontroli, jeżeli są prowadzone systematycznie.
3. Organy
Inspekcji Weterynaryjnej oraz osoby, o których mowa w art. 44, nie mogą pracować
na rzecz gospodarstw lub zakładów, wobec których wykonują czynności urzędowe.
4. Kopie
wystawianych świadectw zdrowia powinny być przechowywane przez wystawiającego
przez okres 3 lat w celu umożliwienia identyfikacji podpisów.
5. Minister
właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady
wystawiania świadectw zdrowia, mając na względzie utworzenie jednolitego systemu
certyfikacji w miejscach produkcji i wysyłki towarów.
Art. 42. 1. Tworzy się Radę
Sanitarno-Epizootiologiczną, zwaną dalej "Radą", jako organ
doradczo-opiniodawczy Głównego Lekarza Weterynarii.
2. Kadencja Rady trwa 4 lata.
3. Członków Rady powołuje i
odwołuje minister właściwy do spraw rolnictwa.
4. Członkowie Rady wybierają
spośród siebie przewodniczącego i sekretarza.
5. Rada działa na podstawie
uchwalonego przez siebie regulaminu, zatwierdzonego przez ministra właściwego do
spraw rolnictwa.
6. Członkom Rady przysługuje
zwrot kosztów przejazdu i zakwaterowania oraz diety na zasadach stosowanych przy
podróżach służbowych na obszarze kraju.
7. Koszty obsługi Rady pokrywa
Główny Lekarz Weterynarii.
Art. 43. 1. Dla oceny stanu
epizootycznego oraz zapewnienia zdrowia ludzi i zwierząt na obszarze kraju lub
jego części organy Inspekcji Weterynaryjnej prowadzą badania kontrolne zakażeń
zwierząt, w tym zoonoz.
2. Minister
właściwy do spraw rolnictwa, w drodze rozporządzenia:
1) określi
rodzaj jednostek chorobowych, sposób prowadzenia kontroli, zakres badań oraz
zasady ich finansowania,
2) może
wprowadzić zakaz przeprowadzania ochronnych szczepień zwierząt przeciwko
określonym chorobom zakaźnym
- mając na względzie
zapewnienie bezpieczeństwa sanitarnego kraju.
Art. 43a. 1. Dla
zapewnienia właściwej jakości zdrowotnej żywności i ochrony zdrowia publicznego
organy Inspekcji Weterynaryjnej prowadzą badania kontrolne pozostałości
chemicznych, biologicznych, leków i skażeń promieniotwórczych u zwierząt żywych,
w tkankach lub narządach zwierząt po uboju i w produktach spożywczych
pochodzenia zwierzęcego.
2. Minister
właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, wykaz substancji
objętych badaniami kontrolnymi, zakres i sposób prowadzenia programu badań,
sposób pobierania próbek, zakres badań, rodzaj i wielkość próbek, sposób
dokumentowania, tryb postępowania wyjaśniającego w przypadku stwierdzenia
obecności substancji zakazanych lub przekroczenia dopuszczalnego maksymalnego
poziomu pozostałości, o których mowa w ust. 1, kierując się potrzebą zapewnienia
właściwej jakości zdrowotnej żywności oraz ochrony zdrowia publicznego.
3. Dopuszczalne
maksymalne poziomy pozostałości, o których mowa w ust. 1, określają odrębne
przepisy.
Art. 44. 1. Organ Inspekcji
Weterynaryjnej może:
1) wyznaczać
na czas określony lekarzy weterynarii niebędących pracownikami Inspekcji
Weterynaryjnej do wykonywania niektórych czynności, w tym:
a) ochronnych
szczepień i badań rozpoznawczych,
b) nadzoru
nad spędami i innymi miejscami gromadzenia zwierząt,
c) badania
zwierząt wprowadzanych na rynek i wystawiania świadectw zdrowia,
d) badania
zwierząt rzeźnych i ich mięsa, mięsa zwierząt łownych oraz nadzoru nad jego
rozbiorem, przetwórstwem i składowaniem, wraz z wystawieniem wymaganych
świadectw zdrowia,
e) nadzoru
nad warunkami pozyskiwania mleka, punktami skupu i przetwórstwem mleka,
f) nadzoru
nad przetwórstwem i składowaniem ryb i jaj konsumpcyjnych,
g) kontroli
i nadzoru nad gospodarstwami,
2) wyznaczać
inne osoby, niebędące pracownikami Inspekcji Weterynaryjnej, posiadające
odpowiednie kwalifikacje do wykonywania niektórych czynności pomocniczych.
2. W
przypadkach, o których mowa w ust. 1, organ Inspekcji Weterynaryjnej określi
rodzaj i zakres czynności oraz prowadzi listę osób wyznaczonych do ich
wykonywania.
3. Wykonywanie
czynności, o których mowa w ust. 1, może nastąpić po zawarciu umowy określającej
w szczególności sposób, zakres i miejsce wykonywania tych czynności, wysokość
wynagrodzenia za ich wykonanie oraz termin płatności.
4. Wykonywanie
czynności, o których mowa w ust. 1, nie stanowi zatrudnienia na podstawie
stosunku pracy.
5. Wyznaczenie,
o którym mowa w ust. 1, następuje w drodze decyzji.
6. Minister
właściwy do spraw rolnictwa, na wniosek Głównego Lekarza Weterynarii, po
zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Lekarsko-Weterynaryjnej, określi, w drodze
rozporządzenia:
1) kwalifikacje
osób wyznaczonych do wykonywania czynności, o których mowa w ust. 1,
2) warunki
wynagradzania i wysokość wynagrodzenia za wykonywanie czynności, o których mowa
w ust. 1 oraz w art. 44b
- mając na względzie
zapewnienie odpowiedniego poziomu i jakości wykonywanych czynności.
7. Główny
Lekarz Weterynarii prowadzi listę lekarzy weterynarii upoważnionych do
wystawiania świadectw zdrowia dla towarów wywożonych za granicę, z dołączonymi
do niej wzorami ich podpisów.
Art. 44a. 1. Pracownicy
Inspekcji Weterynaryjnej oraz osoby wyznaczone do wykonywania czynności, o
których mowa w art. 44 ust. 1, są obowiązane przy wykonywaniu tych czynności
posiadać upoważnienie i nosić na widocznym miejscu odznakę identyfikacyjną.
2. Minister
właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, wzory upoważnienia
i odznaki identyfikacyjnej, mając na względzie potrzebę zapewnienia
identyfikacji osób uprawnionych do przeprowadzania kontroli w imieniu Inspekcji
Weterynaryjnej.
Art. 44b. 1. Organ Inspekcji
Weterynaryjnej w razie stwierdzenia zagrożenia epizootycznego lub epidemicznego
nakazuje, w drodze decyzji, lekarzom weterynarii wykonywanie czynności
koniecznych do likwidacji zagrożenia.
Art. 45. 1. Powiatowe inspektoraty weterynarii w
celu realizacji zobowiązań wynikających z umów, o których mowa w art. 44 ust. 3,
mogą tworzyć środki specjalne o nazwie inspekcja zwierząt wprowadzonych na rynek
oraz higieny produktów zwierzęcych.
2. Źródłem dochodów środka
specjalnego wymienionego w ust. 1 są opłaty za czynności, o których mowa w art.
49 ust. 1, wykonywane przez osoby nie będące pracownikami Inspekcji
Weterynaryjnej.
3. Z opłat gromadzonych na środkach
specjalnych pokrywane są wydatki na realizację wynagrodzeń osób niebędących
pracownikami Inspekcji Weterynaryjnej oraz koszty wykonywania zadań określonych
w art. 44 ust. 1, a w szczególności koszty obsługi wyodrębnionego rachunku
bankowego, druków do prowadzenia dokumentacji, pieczęci do znakowania mięsa,
odczynników do badania metodą wytrawiania, badań laboratoryjnych niezbędnych do
oceny mięsa, dojazdów, badań odwoławczych i szkoleń wyznaczonych lekarzy
weterynarii.
Art. 46. Powiatowy
lekarz weterynarii:
1) ustala dla każdej rzeźni niezbędną
liczbę lekarzy weterynarii upoważnionych do badania zwierząt rzeźnych i mięsa,
ich zastępców oraz personelu pomocniczego, zawiadamiając o tym zarząd rzeźni,
2) podaje do publicznej wiadomości, w
sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie, nazwiska lekarzy weterynarii
upoważnionych do badania zwierząt rzeźnych i mięsa poza rzeźniami, ich siedziby
oraz obszar działania.
Art. 47. Podmioty
zajmujące się działalnością, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2-4 i w art. 31
ust. 1, zarządzające obiektami, w których konieczne jest stałe wykonywanie
obowiązków przez pracowników inspektoratów weterynarii lub inne osoby działające
w imieniu organów Inspekcji Weterynaryjnej, są obowiązane do nieodpłatnego:
1) udostępniania odpowiednich pomieszczeń
biurowych, laboratoryjnych, socjalnych i magazynowych,
2) odpowiedniego zabezpieczenia i
wyposażenia stanowisk pracy.
Art. 48. 1. Stwierdzenie choroby
zakaźnej zwierzęcia, wydanie oceny mięsa, oceny zdrowotnej jakości środków
spożywczych pochodzenia zwierzęcego, niejadalnych produktów zwierzęcych,
materiału biologicznego, środków żywienia zwierząt może być poprzedzone
przeprowadzeniem laboratoryjnych badań rozpoznawczych. Badania te obejmują
również kontrolowanie szkodliwych dla ludzi i zwierząt czynników biologicznych,
chemicznych i fizycznych, o których mowa w art. 43a.
2. Minister
właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, warunki
bezpieczeństwa epizootycznego i epidemiologicznego dla poszczególnych rodzajów
laboratoriów, mając na względzie w szczególności zabezpieczenie przed
możliwością rozprzestrzeniania się chorób zakaźnych zwierząt i ludzi.
3. Nadzór
nad jakością badań wykonywanych przez uprawnione laboratoria oraz wykonywanie
badań niezbędnych do rozpatrzenia odwołania od decyzji organu Inspekcji
Weterynaryjnej należy do laboratoriów, o których mowa w art. 48a ust. 1, w
zakresie ich kompetencji.
4. Uprawnionymi
laboratoriami są laboratoria zatwierdzone przez ministra właściwego do spraw
rolnictwa na podstawie przepisów o systemie zgodności i akredytacji.
5. Minister
właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, warunki i tryb
zatwierdzania laboratoriów, mając na względzie właściwą jakość wykonywanych
badań.
Art. 48a. 1. Tworzy się
laboratoria wzorcowe koordynujące badania innych laboratoriów, zwane dalej
«laboratoriami referencyjnymi».
2. Zadaniem
laboratoriów referencyjnych jest:
1) ujednolicanie
standardów i metod diagnostycznych,
2) sprawdzanie
jakości preparatów diagnostycznych używanych do badań, o których mowa w art. 48
ust. 1,
3) organizacja
okresowych testów porównawczych poszczególnych metod diagnostycznych,
stosowanych przez laboratoria uprawnione przez ministra właściwego do spraw
rolnictwa,
4) prowadzenie
szkoleń pracowników uprawnionych laboratoriów,
5) prowadzenie
badań laboratoryjnych mających na celu potwierdzanie wyników badań
przeprowadzonych przez uprawnione laboratoria, w szczególności dotyczących
chorób podlegających obowiązkowi zwalczania, jeżeli zachodzi wątpliwość co do
prawidłowości tych wyników.
3. Zadania
wymienione w ust. 2 pkt 1-3 są finansowane z budżetu państwa z części, którymi
dysponuje minister właściwy do spraw rolnictwa.
4. Minister
właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, wykaz laboratoriów
referencyjnych właściwych dla poszczególnych rodzajów i kierunków badań.
Art. 49. 1. Za badania i inne
czynności wykonywane przez Inspekcję Weterynaryjną pobiera się opłaty
weterynaryjne, z zastrzeżeniem ust. 5.
2. Opłaty
weterynaryjne pobiera się za:
1) badanie:
a) zwierząt
przeznaczonych do obrotu,
b) środków
spożywczych pochodzenia zwierzęcego, niejadalnych produktów zwierzęcych, środków
żywienia zwierząt oraz materiału biologicznego, w trakcie produkcji i
przechowywania, przeznaczonych do obrotu,
c) zwierząt
rzeźnych i ich mięsa, mięsa zwierząt łownych oraz ryb,
2) szczepienia
ochronne zwierząt,
3) kontrolę:
a) mięsa
przeznaczonego do rozbioru, przetwórstwa i składowania, jeżeli mięso to pochodzi
z innego zakładu,
b) ryb,
skorupiaków i mięczaków, wprowadzanych do zakładów przetwórstwa i składowania,
c) mleka
w punktach skupu mleka surowego i mleka surowego wprowadzanego do przetwórstwa,
4) czynności
związane z:
a) pobieraniem
prób do badań kontrolnych,
b) weterynaryjną
kontrolą graniczną,
c) kontrolą
statków połowowych i statków przetwórni,
d) kontrolą
towarów, spędów i wystaw zwierząt,
5) ustalanie
miejsc kwarantanny albo uboju zwierząt lub miejsc składowania innych towarów
sprowadzanych z zagranicy,
6) wpisy
do rejestrów, wykazów i list, o których mowa w art. 5, 17 i 31,
7) wystawianie
zezwoleń weterynaryjnych, o których mowa w art. 11
- wraz z wystawieniem
wymaganych świadectw zdrowia i innych dokumentów weterynaryjnych.
3. Przy
kontroli statków do opłaty, o której mowa w ust. 2 pkt 4 lit. c), dolicza się
koszty przejazdu i pobytu inspektora przeprowadzającego kontrolę.
4. Opłaty
za czynności, o których mowa w ust. 2 pkt 3, obejmują koszty sprawowania nadzoru
nad rozbiorem, przetwórstwem i składowaniem mięsa oraz przetwórstwem ryb i
mleka.
5. Nie
pobiera się opłat:
1) za
badanie, szczepienie, zabiegi dezynfekcyjne oraz inne czynności związane ze
zwalczaniem chorób zakaźnych zwierząt wymienionych w załączniku nr 1 do ustawy,
z wyjątkiem ochronnego szczepienia przeciwko rzekomemu pomorowi drobiu i
ochronnego szczepienia psów i kotów przeciwko wściekliźnie,
2) za
badania kontrolne oraz inne czynności z tym związane w zakresie występowania
zakażeń zwierząt, wykonywane według programu określonego przez Głównego Lekarza
Weterynarii,
3) za
badania laboratoryjne w zakresie występowania pozostałości chemicznych,
biologicznych, leków oraz skażeń promieniotwórczych w tkankach zwierząt, mięsie,
środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego i niejadalnych produktach
zwierzęcych, wykonywane według programu określonego przez Głównego Lekarza
Weterynarii, z wyjątkiem przypadków, gdy w wyniku badań stwierdzono obecność
niedozwolonych substancji lub przekroczenie maksymalnego dopuszczalnego poziomu
pozostałości,
4) za
badania i inne czynności związane ze sprawowaniem nadzoru nad:
a) przestrzeganiem
warunków weterynaryjnych przez podmioty, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 i
3-12 oraz ust. 1a,
b) obrotem
środkami farmaceutycznymi i materiałami medycznymi przeznaczonymi wyłącznie dla
zwierząt
- jeżeli w wyniku badań nie
stwierdzono naruszeń warunków weterynaryjnych, sanitarnych i jakościowych, z
zastrzeżeniem ust. 6.
6. W
przypadku konieczności, w trakcie sprawowania nadzoru, pobrania próbek do badań
laboratoryjnych za wykonanie tych badań pobiera się opłaty.
7. Minister
właściwy do spraw rolnictwa, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:
1) ustala
wysokość opłat za wykonane czynności, o których mowa w ust. 2, oraz za urzędowe
badania laboratoryjne,
2) może
odstąpić od pobierania opłat za niektóre czynności określone w ust. 2
- mając na względzie
zapewnienie utworzenia zharmonizowanego z prawem Unii Europejskiej systemu
pobierania opłat za czynności wykonywane przez Inspekcję Weterynaryjną.
8. Opłaty,
o których mowa w ust. 2, nie obejmują kosztów badań laboratoryjnych.
9. Do
należności pieniężnych z tytułu opłat, o których mowa w ust. 2, stosuje się
przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz przepisy o umarzaniu
należności państwowych.
Art. 49a. 1. Wojewódzkie
Inspektoraty Weterynarii mogą gromadzić środki finansowe uzyskiwane z opłat za
czynności usługowe niewynikające z ustawowych zadań i obowiązków Inspekcji, w
tym za usługowe badania laboratoryjne, na wyodrębnionych rachunkach bankowych
jako środki specjalne.
2. Środki
specjalne uzyskane z opłat za czynności usługowe, o których mowa w ust. 1, mogą
być przeznaczone na pokrycie kosztów wykonywanych usług oraz na usprawnienie
funkcjonowania Inspekcji Weterynaryjnej.
3. Wysokość
opłat za czynności usługowe, o których mowa w ust. 1, ustala Wojewódzki Lekarz Weterynarii.
Art. 50. 1. Na terenach
jednostek organizacyjnych podległych ministrowi właściwemu do spraw obrony
narodowej oraz w stosunku do wojsk obcych przebywających na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej zadania określone w art. 35 dla organów Inspekcji
Weterynaryjnej wykonują, wyznaczone w tym celu przez ministra właściwego do
spraw obrony narodowej, wojskowe organy weterynaryjne.
2. Minister
właściwy do spraw rolnictwa, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
obrony narodowej, określi, w drodze rozporządzenia, formy współdziałania organów
Inspekcji Weterynaryjnej z wojskowymi organami weterynaryjnymi, uwzględniając:
1) sposób
przekazywania informacji o stanie bezpieczeństwa sanitarno-weterynaryjnego,
2) zasady
współpracy w zapobieganiu chorobom zakaźnym zwierząt i ich zwalczaniu,
3) zasady
współpracy w sprawowaniu nadzoru nad jakością zdrowotną produktów pochodzenia
zwierzęcego.
Art. 50a. 1. Główny Lekarz
Weterynarii, przy użyciu elektronicznych nośników informacji, utworzy sieci
wymiany informacji służących:
1) do
kontroli przemieszczania towarów z i do krajów członkowskich Unii Europejskiej
oraz
2) prowadzeniu
granicznej kontroli weterynaryjnej towarów w obrocie z innymi krajami.
2. Do
sieci, o których mowa w ust. 1, podłączone będą jednostki organizacyjne
Inspekcji Weterynaryjnej.
Rozdział 7
Przepisy karne
Art. 51. 1. Kto:
1) nie stosuje się do nakazów, zakazów lub
ograniczeń wydanych w celu zwalczania choroby zakaźnej, określonych w art. 22
pkt 1-4, 9, 10, 13, 14, art. 23 ust. 1 i art. 24,
2) prowadząc działalność w dziedzinach
wymienionych w art. 5 ust. 1 oraz art. 31 ust. 1, nie zapewnia wymaganych
warunków weterynaryjnych powodując przez to zagrożenie epizootyczne lub
epidemiczne, niewłaściwą jakość zdrowotną środków żywności pochodzenia
zwierzęcego albo niewłaściwą jakość materiału biologicznego,
3) sprowadza z zagranicy towary wbrew
przepisom art. 10 lub 11 albo bez przeprowadzenia weterynaryjnej kontroli
granicznej,
4) po sprowadzeniu z zagranicy zwierząt
przeznaczonych do chowu lub hodowli uchyla się od przeprowadzenia ich
kwarantanny i badań,
5) po sprowadzeniu z zagranicy towarów
uchyla się od przeprowadzenia badań towarów albo wprowadza do obrotu towary bez
badań lub nie stosuje się do nakazów powiatowego lekarza weterynarii po
przeprowadzeniu tych badań określonych w art. 15 ust. 1, 3 i 4
- podlega karze aresztu albo grzywny.
2. Kto:
1) uniemożliwia lub utrudnia wykonywanie
obowiązków przez organy Inspekcji Weterynaryjnej lub osoby działające w ich
imieniu,
2) uchyla się od obowiązku ochronnego
szczepienia zwierząt przeciwko wściekliźnie, określonego w art. 8,
3) nie dostarcza niezwłocznie posiadanych
zwłok zwierzęcych bądź ich części do wyznaczonych miejsc ich przetwarzania lub
zbierania albo spalania lub grzebania, określonych w art. 9,
4) wprowadza do obrotu zwierzęta nie
znakowane i bez świadectw miejsca pochodzenia albo wymaganych świadectw zdrowia
stosownie do przepisów art. 7 lub art. 27 ust. 2,
4a) wprowadza do obrotu
zwierzęta nieoznakowane lub bez świadectwa zdrowia lub dokumentu
identyfikacyjnego stosownie do przepisów art. 7 ust. 14,
4b) nie dopełnia
obowiązku określonego w art. 7 ust. 4, 5, 11, 17, 18, 20 i 21,
4c) nie dopełnia
obowiązku określonego w art. 29 ust. 3,
4d) nie dopełnia
obowiązku określonego w art. 29 ust. 4,
5) nie zawiadamia w wymaganym terminie
organu Inspekcji Weterynaryjnej o zamiarze rozpoczęcia działalności w
dziedzinach wymienionych w art. 5 ust. 1 lub w art. 31 ust. 1 albo jej
zaprzestaniu,
6) po sprowadzeniu z zagranicy zwierząt
rzeźnych nie poddaje ich ubojowi w oznaczonym czasie i miejscu, określonych w
art. 11 ust. 1 pkt 3 i w art. 15 ust. 2,
7) uchyla się od obowiązków nałożonych na
podstawie art. 16 pkt 1,
8) nie dopełnia obowiązków określonych w
art. 19,
9) nie stosuje się do nakazu wydanego na
podstawie art. 44 ust. 1 pkt 2,
10) nie będąc do tego uprawniony w trybie
przepisów art. 44 ust. 1 wykonuje czynności zastrzeżone dla organów Inspekcji
Weterynaryjnej
- podlega karze grzywny.
3. W razie popełnienia
wykroczeń określonych w ust. 1 pkt 2-4 i ust. 2 pkt 8, można orzec przepadek
towaru, chociażby nie stanowił własności sprawcy wykroczenia.
Rozdział 8
Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i
końcowe
Art. 52. W ustawie
z dnia 13 lipca 1939 r. o nadzorze nad niektórymi środkami żywienia zwierząt
(Dz. U. Nr 63, poz. 419 i z 1990 r. Nr 34, poz. 198) w art. 7 w ust. 1 wyrazy
"rejonowych organów rządowej administracji ogólnej" zastępuje się wyrazami
"rejonowych lekarzy weterynarii".
Art. 53. W ustawie
z dnia 13 listopada 1963 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych (Dz. U. Nr 50, poz.
279, z 1971 r. Nr 12, poz. 115, z 1974 r. Nr 47, poz. 280, z 1989 r. Nr 35, poz.
192 i z 1990 r. Nr 34, poz. 198) wprowadza się następujące zmiany: (zmiany
pominięte).
Art. 54. W ustawie
z dnia 25 listopada 1970 r. o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia (Dz. U.
Nr 29, poz. 245, z 1971 r. Nr 12, poz. 115, z 1985 r. Nr 12, poz. 49, z 1989 r.
Nr 35, poz. 192, z 1992 r. Nr 33, poz. 144 i Nr 91, poz. 456 oraz z 1997 r. Nr
43, poz. 272) wprowadza się następujące zmiany: (zmiany pominięte).
Art. 55. W ustawie
z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (Dz. U. Nr 12, poz. 114, z 1981 r. Nr
24, poz. 124, z 1982 r. Nr 16, poz. 125, z 1983 r. Nr 6, poz. 35 i Nr 44, poz.
203, z 1984 r. Nr 54, poz. 275, z 1985 r. Nr 14, poz. 60 i Nr 23, poz. 100, z
1986 r. Nr 39, poz. 193, z 1988 r. Nr 20, poz. 135 i Nr 41, poz. 324, z 1989 r.
Nr 34, poz. 180, z 1990 r. Nr 51, poz. 297, Nr 72, poz. 422 i Nr 86, poz. 504, z
1991 r. Nr 75, poz. 332 i Nr 91, poz. 408, z 1992 r. Nr 24, poz. 101, z 1994 r.
Nr 123, poz. 600, z 1995 r. Nr 6, poz. 29 i Nr 60, poz. 310 oraz z 1997 r. Nr
54, poz. 349) art. 118 otrzymuje brzmienie: (zmiany pominięte).
Art. 56. W ustawie
z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. Nr 12, poz.
49, z 1989 r. Nr 35, poz. 192, z 1991 r. Nr 7, poz. 25, z 1992 r. Nr 33, poz.
144, z 1995 r. Nr 130, poz. 629 i z 1996 r. Nr 106, poz. 496) w art. 17 wyrazy
"organy służby weterynaryjnej nadzorowane przez Ministra Rolnictwa i Gospodarki
Żywnościowej" zastępuje się wyrazami "organy Państwowej Inspekcji
Weterynaryjnej".
Art. 57. W ustawie
z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 41, poz. 324, z
1990 r. Nr 26, poz. 149, Nr 34, poz. 198 i Nr 86, poz. 504, z 1991 r. Nr 31,
poz. 128, Nr 41, poz. 179, Nr 73, poz. 321, Nr 105, poz. 452, Nr 106, poz. 457 i
Nr 107, poz. 460, z 1993 r. Nr 28, poz. 127, Nr 47, poz. 212 i Nr 134, poz. 646,
z 1994 r. Nr 27, poz. 96 i Nr 127, poz. 627, z 1995 r. Nr 60, poz. 310, Nr 85,
poz. 426, Nr 90, poz. 446, Nr 141, poz. 700, Nr 147, poz. 713, z 1996 r. Nr 41,
poz. 177 i Nr 45, poz. 199 oraz z 1997 r. Nr 9, poz. 44, Nr 23, poz. 117, Nr 43,
poz. 272 i Nr 54, poz. 348) w art. 3 w ust. 1 po wyrazie "sanitarnych," dodaje
się wyraz "weterynaryjnych,".
Art. 58. W ustawie
z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach
lekarsko-weterynaryjnych (Dz. U. z 1991 r. Nr 8, poz. 27 i z 1995 r. Nr 120,
poz. 576) art. 68 otrzymuje brzmienie: (zmiany pominięte).
Art. 59. W ustawie
z dnia 10 października 1991 r. o środkach farmaceutycznych, materiałach
medycznych, aptekach, hurtowniach i nadzorze farmaceutycznym (Dz. U. Nr 105,
poz. 452, z 1993 r. Nr 16, poz. 68 i Nr 47, poz. 211, z 1996 r. Nr 106, poz. 496
oraz z 1997 r. Nr 28, poz. 152 i Nr 43, poz. 272) w art. 58 ust. 2 otrzymuje
brzmienie: (zmiany pominięte).
Art. 60. W ustawie
z dnia 13 października 1995 r. - Prawo łowieckie (Dz. U. Nr 147, poz. 713 i z
1997 r. Nr 14, poz. 72) art. 14 otrzymuje brzmienie: (zmiany pominięte).
Art. 61. W ustawie
z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U.
Nr 132, poz. 622) wprowadza się następujące zmiany: (zmiany pominięte).
Art. 62. Postępowanie w sprawach uregulowanych
ustawą, wszczęte przed dniem wejścia w życie ustawy i do tego dnia nie
zakończone ostateczną decyzją, będzie toczyć się według przepisów niniejszej
ustawy.
Art. 63. skreślony
Art. 64. Z dniem
wejścia w życie ustawy:
1) mienie Skarbu Państwa będące w zarządzie
wojewódzkich zakładów weterynarii - przechodzi w zarząd wojewódzkich
inspektoratów weterynarii,(2)
2) pracownicy wojewódzkich zakładów
weterynarii - stają się pracownikami Państwowej Inspekcji Weterynaryjnej.
Art. 65. 1. Tracą moc:
1) rozporządzenie Prezydenta
Rzeczypospolitej z dnia 22 sierpnia 1927 r. o zwalczaniu zaraźliwych chorób
zwierzęcych (Dz. U. Nr 77, poz. 673 i Nr 114, poz. 975, z 1928 r. Nr 26, poz.
229, z 1932 r. Nr 26, poz. 229, Nr 60, poz. 573 i Nr 67, poz. 622, z 1934 r. Nr
110, poz. 976, z 1938 r. Nr 27, poz. 245, z 1948 r. Nr 49, poz. 373, z 1951 r.
Nr 1, poz. 4 i z 1990 r. Nr 34, poz. 198),
2) rozporządzenie Prezydenta
Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa
(Dz. U. z 1933 r. Nr 60, poz. 454, z 1934 r. Nr 110, poz. 976, z 1938 r. Nr 18,
poz. 132, z 1969 r. Nr 13, poz. 95, z 1971 r. Nr 12, poz. 115 i z 1990 r. Nr 34,
poz. 198),
3) ustawa z dnia 17 kwietnia 1936 r. o
uboju zwierząt gospodarskich w rzeźniach (Dz. U. Nr 29, poz. 237).
2. Do czasu wydania przepisów
wykonawczych przewidzianych w ustawie, nie dłużej jednak niż przez okres roku od
dnia jej wejścia w życie, zachowują moc obowiązującą dotychczasowe przepisy
wykonawcze, jeżeli nie są sprzeczne z ustawą.
Art. 66. Ustawa
wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia.
ZAŁĄCZNIK NR 1
WYKAZ CHORÓB ZAKAŹNYCH ZWIERZĄT PODLEGAJĄCYCH OBOWIĄZKOWI ZGŁASZANIA I ZWALCZANIA:
1) pryszczyca (Foot
and mouth disease),
2) pęcherzykowe
zapalenie jamy ustnej (Vesicular stomatitis),
3) choroba
pęcherzykowa świń (Swine vesicular disease),
4) księgosusz
(Rinderpest),
5) pomór małych
przeżuwaczy (Peste des petits ruminants),
6) zaraza płucna
bydła (Contagious bovine pleuropneumonia),
7) guzowata choroba
skóry bydła (Lumpy skin disease),
8) gorączka doliny
Rift (Rift valley fever),
9) choroba
niebieskiego języka (Bluetongue),
10) ospa owiec i kóz
(Sheep and goat pox),
11) afrykański pomór koni
(African horse sickness),
12) afrykański pomór świń
(African swine fever),
13) klasyczny pomór świń
(Clasical swine fever, Hog cholera),
14) influenza ptaków o
wysokiej zjadliwości d. pomór drobiu (Highly pathogenic avian influenza d. Fowl
plague),
15) rzekomy pomór drobiu
(Newcastle disease),
16) enterowirusowe
zapalenie mózgu i rdzenia u świń d. choroba cieszyńska i taflańska (Enterovirus
encephalomyelitis),
17) zakaźna martwica
układu krwiotwórczego ryb łososiowatych (Infectious haematopoietic necrosis,
IHN),
18) wścieklizna (Rabies),
19) wąglik (Anthrax),
20) gruźlica bydła
(Bovine tuberculosis),
21) bruceloza bydła (B.
Abortus), kóz i owiec (B. Melitensis), świń (B. suis, B. Abortus), owiec (B.
ovis),
22) enzootyczna białaczka
bydła (Enzootic bovine leucosis),
23) gąbczasta
encefalopatia bydła (Bovine spongiform encephalopathy),
24) zgnilec amerykański
pszczół (American foulbrood).
ZAŁĄCZNIK NR 2
WYKAZ CHORÓB ZAKAŹNYCH ZWIERZĄT PODLEGAJĄCYCH OBOWIĄZKOWI REJESTRACJI:
1) paratuberkuloza
(Paratuberculosis),
2) listerioza
(Listeriosis),
3) toksoplazmoza
(Toxoplasmosis),
4) tularemia
(Tularaemia),
5) wirusowe
zapalenie mózgu i rdzenia koni (Equine encephalomyelitis),
6) nosacizna
(Glanders),
7) niedokrwistość
zakaźna koni (Equine infectious anaemia),
8) zakaźne
zapalenie macicy u klaczy (Contagious equine metritis),
9) wirusowe
zapalenie tętnic koni (Equine viral arteritis),
10) zaraza stadnicza
(Dourine),
11) zakaźne zapalenie
nosa i tchawicy/otręt bydła (Infectious bovine rhinotracheitis/infetious
pustular vulvovaginitis),
12) choroba mętwikowa
bydła (Bovine genital campylobacterosis),
13) zaraza rzęsistkowa
bydła (Trichomonosis),
14) gorączka Q (Q fever),
15) salmonellozy bydła i
świń (Salmonellosis of cattles and pigs),
16) wirusowe zapalenie
żołądka i jelit u świń (Transmissible gastroenteritis),
17) choroba Aujeszky u
świń (Aujeszky's disease),
18) włośnica
(Trichinellosis),
19) zakaźna bezmleczność
owiec (Contagious agalactia),
20) choroba Maedi Visna
(Maedi-visna disease),
21) trzęsawka owiec
(Scrapie),
22) gruczolakowatość płuc
u owiec ( Ovine pulmonary adenomatosis),
23) zakaźne zapalenia
stawów i mózgu kóz (Caprine arthritis/encephalitis),
24) zapalenie gruczołów
chłonnych (Lymphadenitis),
25) salmonelloza drobiu
(S. Gallinarum, S. Pullorum, S. Enteritidis, S. Typhimurium, S. Arizone) / Avian
salmonellosis (S. Gallinarum, S. Pullorum, S. Enteritidis, S. Typhimurium, S.
Arizone)/,
26) chlamydioza ptaków
(Avian chlamydiosis),
27) zakaźne zapalenie
torby Fabrycjusza (choroba Gumboro) /Infectious bursal disease (Gumboro
disease)/,
28) choroba Mareka
(Marek's disease),
29) choroba Derzsy'ego
(Derzsy's disease),
30) mykoplazmozy drobiu
(Mycoplasma gallisepticum, M. synoviae, M. meleagridis) / Avian mycoplasmosis
(M. gallisepticum, M. synoviae, M. meleagridis)/,
31) wirusowe zapalenie
jelit u norek (Mink virus enteritis),
32) choroba Aleucka
(Aleution disease),
33) myksomatoza
(Myxomatosis),
34) wirusowa krwotoczna
choroba królików (Viral hemorrhagenic disease of rabbits),
35) wiosenna wiremia
karpi (Spring viraemia of carp),
36) wirusowa posocznica
krwotoczna ryb łososiowatych (Viral haemorrhagic septicaemia),
37) bakteryjna choroba
nerek ryb łososiowatych (Renibacteriosis),
38) zgnilec europejski
(European foulbrood),
39) waroza (Varroosis),
40) choroba roztoczowa
(Acariosis of bees),
41) nosówka psów (Dog
distemper).
* Niniejszy jednolity tekst zawiera oznaczenia
ministrów właściwych do określonych spraw zgodnie z wymogami wynikającymi z
klasyfikacji działów administracji rządowej stosownie do art. 94 ustawy z dnia 4
września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz.U.97.141.943).
1) Zgodnie z art. 95 ustawy z dnia 4 września
1997 r. o działach administracji rządowej (Dz.U.97.141.943), ilekroć przepisy
nakładają na naczelny lub centralny organ administracji rządowej obowiązek
ogłoszenia aktu prawnego w wydawnictwie promulgacyjnym innym niż Dziennik Ustaw
Rzeczypospolitej Polskiej, akt taki podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".
2) Zgodnie z art. 199 ust. 2 ustawy z dnia 21
sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U.97.115.741), która weszła w
życie z dniem 1 stycznia 1998 r., zarząd nieruchomości stanowiących własność
Skarbu Państwa, sprawowany w dniu wejścia w życie tej ustawy przez jednostki
organizacyjne, przekształcony został z tym dniem w trwały zarząd tych
nieruchomości.